দিব পৰা যায়।
কর্তৃপক্ষই কি ভাবে ক’ব নােৱাৰাে। মই কিন্তু এনেকৈয়েই ভাবাে।
কেনেকৈ কেনেকৈ গৈ যে এটা সময়ত আই-এছ-বি-টিত ওলালােগৈ ।
তাত অৱশ্যে আমাৰ একো কাম নাছিল।
এনেয়ে, তাৰ পৰিৱেশটোহে চোৱা হ’ল আৰু!
ইফালে সিফালে ঘূৰি ফুৰি মিজোৰাম, মেঘালয়, ত্ৰিপুৰা আদিৰ পৰা অহা যাত্রীবােৰকে চাই চাই কিছুসময় কটালাে।
বিভিন্ন মুখগঠন আৰু বিভিন্ন সাজপাৰৰ মানুহবােৰ দেখি ভালেই লাগিল।
হঠাৎ, ওচৰতে কেইজনমান অচিনাকি মানুহে অসমীয়া কৈ থকা শুনি আচৰিতেই হ'লাে আৰু কথাটো নিজুক কলাে।
‘অসমীয়া ক’বই আৰু! এইখন কিবা অসম নহয় নেকি?
আৰু, এইবােৰ ঘূৰি ফুৰা মানুহ যে, কেইবাটাও ভাষা জানে।
যাৰ লগত যি ভাষাৰ দৰকাৰ হয়, তাৰ লগত সেই ভাষাই কয়।'
এৰা। এই কথাটো মই ভবাই নাছিলাে।
কেম্পাছৰ ভিতৰৰ টি-ষ্টল এখনতে চাহ একোকাপ খাই লৈ কিছু দেৰিৰ পিছত শিলচৰ মেডিকেল কলেজখনাে চাই আহােগৈ বুলি বাইকত উঠিলােহি।
আচলতে, জীৱনত হাস্পাটাল এখন নেদেখাকৈ থাকিব পাৰিলে ভাল।
কিন্তু, শিলচৰলৈ গৈ মেডিকেল কলেজখন চাই নহাটো ভাল কথা নহয়।
আৰু, দহ কিল'মিটাৰহে! কিমান দেৰিনাে লাগিব!
গ’লাে। দেখিলাে, শিলচৰ মেডিকেল কলেজ আৰু সন্তোষ মােহন দেৱ হাস্পাটালখন সংলগ্নভাৱেই আছে। ইখনৰ পৰা সিখনলৈ মানুহবােৰৰ দৌৰাদৌৰি।
বাইকখন গছ এজোপাৰ ছাঁতে ৰাখি সােমাই গ'লাে।
কিছুদূৰ গৈ পিছে উভতি আহিলাে। কিবা, ভালেই নালাগিল দেখােন!
নিজুৱে বােলে, ওলাই আহিলােৱেই যেতিয়া আৰু বাৰ কিল'মিটাৰ গৈ অসম ইউনিভাৰ্চিটিখনকে চাই নাহোঁগৈনাে কিয় ?
নিজুৱে ভাবিলে মানে লগে লগে বাইক ষ্টাৰ্ট কৰিলেই আৰু!
পাহাৰীয়া একা-বেঁকা ৰাস্তাৰে চিনেমাৰ ষ্টাইলত বাইক ছুটাই দি ঠিক আধাঘণ্টাৰ পিছতে উপস্থিত হ’লােগৈ অসম ইউনিভাৰ্চিটিৰ গেইটৰ সমুখত।
নিৰাপত্তাৰক্ষীৰ ওচৰত নিজৰ নিজৰ পৰিচয়-পত্ৰ দেখুৱাই ফর্ম এখন পূৰণ কৰি দাখিল কৰাত অনুমতি লাভ কৰিলাে আৰু ভিতৰত প্ৰৱেশ কৰিলােগৈ।
বিশাল চৌহদটোত এপাক মাৰি ডিপার্টমেন্টবােৰ এটা এটাকৈ চালাে৷
