মানে, অমলহঁতে দেখোন বস্তু-বাহানি ধামধুম পেক্ কৰাতহে লাগিছে।
মাজে মাজে, তেওঁৰ ওৱাইফে কিবাকিবি ভোৰৰোইয়ো আছে।
উফৰি উফৰি আহি কাণত পৰা কথাকেইটামানৰ পৰা বলিনে এইটোৱেই বুজি পালে যে তাক দিগদাৰ দি ঘৰটোৰ পৰা উলিয়াই পঠিয়াবৰ বাবে তেওঁলোকৰ ওপৰত এক গধুৰ দায়িত্ব দিয়া হৈছিল। কিন্তু, সেই দায়িত্বভাগ পালন কৰাত ব্যৰ্থ হোৱাৰ বাবে তেওঁলোকক কিছু ককৰ্থনা কৰা হৈছে। আৰু, তাৰেই পৰিণাম স্বৰূপে তেওঁলোকে আজি ঘৰটো এৰি যাবলৈ ওলাইছে। কিন্তু, এবছৰৰ ভিতৰতে নিজা বিল্ডিং এটা সজাই তেওঁলোকে যে মানুহজনীক দেখুৱাই দিবহি, সেইটো খাটাং।
কথাবোৰ বুজি পাই বলিনৰ মনত অলপ বেয়াও লাগিল।
যিমানেই যি নহওক, সৌ সিদিনালৈকে সিহঁতৰ মাজৰ সম্পৰ্কটোতো ভালেই আছিল। কিন্তু, সেই সম্পৰ্কটো বেছি ওচৰ, বেছি ভাল আৰু বেছি মজবুত কৰিবলৈ চেষ্টা কৰোতে, যি কাৰণতেই নহওক, একেবাৰে চিগিয়েই থাকিলগৈ।
কথাটো আচলতে বেয়াই হ’ল। এটা বেয়া উদাহৰণ থাকি গ'ল।
তথাপিও,বিদায়ৰ পৰততো অকণমান উদাৰতা নিশ্চয় দেখুৱাব পৰা যায়।
বাথৰূমৰ পৰা ওলাওতেই অমলৰ লগত বলিনৰ মুখামুখি হৈ গ'ল।
মাত এষাৰ দিবৰ বাবে সি সাজু হৈছিল। কিন্তু, অমল যে গহীন!
হয়তো, তেওঁৰ খং উঠি আছে। হয়তো, এতিয়া কথা পতাৰ মুডত নাই।
ঠিক আছে। এতিয়া কথা পতাৰ মুড যদি নাই, নালাগে। পিছত পাতিব।
পানী এবাল্টি লৈ বলিন গুচি আহিল।
ৰশ্মিয়ে ইতিমধ্যে ভাত-দাইল সাজু কৰি ৰাখিছিলেই।
ভাত-পানী খাই মুখ ধুবলৈ বুলি পিছফালে যাওতেই হঠাৎ সি ৰৈ গ'ল।
তাৰ কাণত আহি পৰা কথাকেইটা সি যেন বিশ্বাস কৰিবই পৰা নাই।
কিন্তু, কথাকেইটাতো সি প্ৰায় স্পষ্টভাৱেই শুনা পালে।
মানে,বস্তু-বাহানি পেক্ কৰি থকাৰ মাজতে অমলে ভোৰভোৰোই আছিল।
‘সব এইডালৰ কাৰণেই হৈছে।
এইডালৰ লগত লাগিয়েই আমি আজি ঘৰটো এৰি যাবলগীয়া হৈছে।
কুলক্ষণীয়াটো ক’ৰবাৰ!!'
৩৮
