সি দেখিছে, এনেবোৰ ল’ৰাৰ নিজস্ব এক মন থাকে, চিন্তা-ভাবনা থাকে।
যিকোনো কথাত নিজস্বভাৱে সিদ্ধান্ত লোৱাৰো এক প্ৰৱণতা থাকে।
তেনে ল'ৰাৰ লগত ভৱিষ্যতে আপুনি যিকোনো এটা বিষয় আলোচনা কৰিব পাৰিব। কোনো সমস্যাৰ সমাধানসূত্ৰ এটা লাভ কৰাৰ সম্ভাৱনাও থাকিব।
কিন্তু, সৰুৰেপৰাই আনৰ বাধ্য হোৱা ল'ৰাবোৰ পৰমুখাপেক্ষী হয়।
সিহঁতে না কিবা এটা কথা চিন্তা কৰিব পাৰে না কোনো সমস্যাৰ সমাধান সূত্ৰ এটা আগবঢ়াব পাৰে। সিহঁতে খালি আনৰ নিৰ্দেশ পালন কৰিবহে পাৰে।
এনেবোৰ ল'ৰাই গৈ থৈ ভৱিষ্যতে নিজ পত্নীৰ আজ্ঞাবহ গোলাম হয়গৈ।
তেওঁ কি বিচাৰে নেকি যে ল’ৰাটো ভৱিষ্যতে গৈ থৈ তাৰ ঘৈনিয়েকৰ আজ্ঞাবহ এটা গোলাম হওক আৰু বুঢ়াকালত তেওঁলোককে অৱহেলা কৰক!
'না না, সেইটো কেনেকৈ হ'ব? বুঢ়াকালত ল'ৰাটোৱেইতো কণাৰ লাখুটি।'
মাজে মাজে দুই এজন গ্ৰাহক আহে। তেওঁ গ্ৰাহকৰ লগত ব্যস্ত হয়।
বাকী সময়খিনিত চলি থাকিল তেওঁলোকৰ দহ ৰকমৰ কথা-বাৰ্তা।
ঠিক ৯ বজাৰ লগে লগে তেওঁ দোকান বন্ধ কৰিবলৈ বুলি সাজু হ’ল।
তেওঁৰ কথামতে তেওঁৰ বাইকতে সি উঠি ল'লে আৰু আহি থাকিল।
বহা কোঠাটোত সি দেখিলেহি, হালৈদেৱে টি.ৱি, চাই বহি আছে।
সিয়ো তেওঁৰ কাষতে বহি ল'লে আৰু আপডে'ট দিয়াত লাগিল। হঠাৎ তাৰ কাণত পৰিলহি, ভিতৰৰ কোঠাটোত গৃহিনীগৰাকীয়ে গৃহস্থ জনক বৰ জোৰত ধমক এটা দিছে।
অলপ পিছতে সি দেখিলে, এটা ভিজা মেকুৰীৰ দৰেই মানুহজন ৰূমটোৰ পৰা ওলাই আহিছে। মহিলাগৰাকীয়ে কিন্তু হাঁহি মাতি থাকিল।
তাৰ বেয়া লাগিল। ৰাতিৰ সাজ খাবলৈ ডাইনিং টেবুলত বহোতে মানুহ জনৰ মুখলৈ চাবলৈয়ে তাৰ বেয়া লাগিল।
সি ভাবিলে, পিছদিনা যিমান পাৰি সোনকালে উভতি যোৱা ভাল হ’ব।
কিন্তু, হালৈদেৱৰ গাটো হেনো ভাল লগা নাই। তেওঁ অলপ শুবহে।
গা বেয়া। কিয়?
এওঁৰনো হৈছে কি!
আহোতে দেখোন ভালেই আছিল।
‘জা-নো, গৰমেই সোমাইছে নে কি হৈছে! ক’বই পৰা নাই।'
হ’বও পাৰে। কিন্তু, ইমান গৰম হৈছে যেনো অনুভৱ হোৱা নাই দেখোন।
আচ্ছা, তেওঁৰ যেনিবা গা বেয়া। তেওঁ ফুৰিবলৈ কৰিবলৈ ওলাই নাযায়।
