ইমান দূৰ জাৰ্ণি কৰি আহি তেওঁৰ হেনো বৰ ভাগৰ লাগিছে।
হ’ব পাৰে। মানে, তেওঁৰ ভাগৰ লাগিবও পাৰে। বয়সৰ কথাও আছে।
শেষত, সি অকলে অকলেই বাগানখনৰ মাজে মাজে আগবাঢ়িল।
মাজতে, হে’ডফোনটো লগাই লৈ জুবিনৰ গান শুনি শুনি গৈ থাকিল।
‘আসাম দেশে ছাই কে বাগান, হাৰিয়ালি ছাই কে বাগান,
মোৰ ভনী, কেনে যাবি ছাড়িয়া আসাম...'
বাগানৰ পৰিষ্কাৰ পকা ৰাস্তাটোৰে সি গৈ আছে গৈ আছে গৈ আছে।
চাৰিওফালে মাথোঁ সেউজীয়া আৰু সেউজীয়া।
যেন এখন সেউজীয়া সাগৰ। আৰু সি যেন এজন অকলশৰীয়া নাৱিক।
কেঁকুৰি এটা ঘূৰিয়েই দোকান এখন দেখি সি এনেয়ে অলপ ৰৈ দিলে।
নতুন মুখ এখন দেখি দোকানীজনৰ মনত চাগে কিছু কৌতুহল হল।
সেই সময়ত আন কোনো গ্ৰাহক নথকাত সিনো কোন আৰু ক'ৰপৰা আহিছে তেওঁ জানিবলৈ বিচাৰিলে আৰু সিয়ো যিমান পাৰি চমুৱাই কথাটো ক'লে।
‘আৰে, আপুনি দেখোন মোৰ ঘৰতে আলহী হৈছেহি। আহক আহক, ইয়াতে বহকহি!’
টপামূৰেৰে পেটুৱা মানুহজনক দেখি তাৰ মনত কিছু কৌতুহলেই হ’ল।
প্ৰধানকৈ তেওঁৰ মিছেচৰ চেহেৰা-পাতিৰ লগত মনতে তুলনা এটা কৰি কিছু নাটকীয় সম্ভাৱনীয়তাৰ কথা ভাবি সি আমোদ অনুভৱ কৰিবলৈয়ে ললে।
মাজতে, হালৈদেৱে ফোন কৰি সি ক’ত আছে সুধিলে।
তাক লৈ চিন্তা কৰিবলগীয়া নাই বুলি জানিব পাৰি তেওঁ চাগে নিজৰ মতে সময় কটাবলৈ ধৰিলে। তেওঁক লৈ চিন্তা কৰিবলৈ তাৰতো নায়েই।
দোকানীৰ নিজাববীয়া গাদীখনৰ কাষতে থকা প্লাষ্টিকৰ চকীখনতে বহি লৈ দহটা কথাৰ মাজে মাজে সি মানুহজনক একান্তভাৱে লক্ষ্য কৰিবলৈ ল'লে।
মানুহজন মোটামুটি বেপাৰী। পাটি পইচালৈকে হিচাপ কৰে।
ঘৰ-সংসাৰৰ প্ৰতি তেওঁ কিন্তু উদাসীন নহয় যেন লাগিল।
ল'ৰাটোক লৈ মানুহজন অৱশ্যে খুবেই আশাবাদী।
পাৰিলে, ভৱিষ্যতে তাক চৰকাৰী অফিচাৰেই বনাব খোজে।
তাৰ বাবে যিমান পইচা খৰচ কৰিব লাগে, কৰিবলৈ তেওঁ প্ৰস্তুত।
কিন্তু, ল'ৰাটো অলপ চঞ্চল, উৎপতীয়া আৰু অবাধ্যও।
তাক কি কৰিলে ভাল হ’ব তেওঁ তাৰপৰা জানিবলৈ বিচাৰিলে।
সি পিছে চঞ্চল, উৎপতীয়া আৰু অবাধ্য ল’ৰাবোৰ ভালহে পায়।
