মোৰ ঘৰত এইবোৰ লিলিমাই কাৰবাৰ নচলিব। মই সহ্য নকৰো।’
‘তাৰ পিছত সিহঁতৰ কি সঁচায়ে বিয়া পাতি দিলে?’
‘না না, ক’ত বিয়া পাতি দিব!’
মাকজনীয়ে এসোঁতা কান্দিলে আৰু জীয়েকক দুচৰ দি ঘৰলৈ লৈ গ’ল।
মই বোলো ভালেই হল। নহ'লে, আমাৰ বদনামহে হ'লহেঁতেন।
এইবোৰ, মানে, মহা ঝামেলা।’
অৱশ্যে, মাহেকত ওপৰঞ্চি পইচা দুটামান উপাৰ্জন কৰিবৰ বাবে এই
ধৰণৰ দুই-এটা ঝামেলা সহ্য কৰিবও লগীয়া হয়।
তাকে, চাই চিতি ল'লে ভাল। নহ'লে, অযথা টেনচন।
‘কাৰবাৰটো এনেয়ে ঠিকেই আছে। কিন্তু, ল'ৰা-ছোৱালীবোৰে থপিয়াথপি
খন কৰিলেহে খং উঠে। মই কওঁ, থাকিলে ভদ্ৰ হৈ থাক! নহ'লে, ওলাই যা!’
ঠিকেই আছে। অৱস্থা চাই ব্যৱস্থা কৰিবই লাগিব।
মানে, যেনে কুকুৰ তেনে টাঙোন।
ইহঁতক কোনো কাৰণতে এৰি দিব নালাগে। এৰি দিলে চলহে পাব।
পিছত গৈ থৈ গাৰ্জেনবোৰৰহে টেনচন হ’বগৈ। লগতে অপমানো।
কয়েই নহয়, সৰুৱে পানী পেলায় আৰু ডাঙৰ পিচলি পৰে।
এওঁ, দেখিছোঁ, ঠিকেই কৰিছে। সি হোৱাহ’লেও তাকে কৰিলেহেঁতেন।
এটা সৰু ষ্টেচনত তেওঁ হঠাৎ ‘এ, নামক নামক’ বুলি খৰধৰ কৰিলে।
সিয়ো আৰু বেগটো পিঠিতে তুলি লৈ তেওঁৰ পিছ ল’লে।
প্লেইটফৰ্মখন পাৰ হৈয়েই তেওঁলোক অট’ এখনত উঠিলেগৈ।
ক'লৈ যাব সি পিছে নাজানে। তেওঁ য'লৈকে নিয়ে তলৈকে যাব লাগিব।
মানে, এতিয়াৰ পৰা তেওঁৰ একান্ত বাধ্য ছাত্ৰ হোৱাৰ বাদে আন বিকল্প
তাৰ হাতত নাই।
প্ৰধান পথটো এৰি এটা সময়ত গলি ৰাস্তা এটাৰে অট’খন সোমাই গ'ল।
শিলগুটি দিয়া ৰাস্তাটোৰে অট’খন জপিয়াই জপিয়াই গৈ থাকিল।
থেকেচা খাই খাই গৈ থাকোতে তাৰ পিছে হাঁহি এটাহে উঠি আহিল।
মানে, অবাঞ্চিত পৰিস্থিতিবোৰতো তাৰ কেতিয়াবা আমোদ লাগে।
‘কি হ’ল, হাঁহিলে যে!’—হালৈদেৱ চাগে আচৰিতেই হ’ল।
ইমানকৈ থেকেচা খালে নাহাঁহি আৰু কান্দিলেহে হ'ব।
‘আপোনাৰো যে কথা আৰু!’—এইবাৰ তেওঁৱো হাঁহিলে।
গেইট এখনৰ সমুখত তেওঁ হঠাৎ চিঞৰি দিলে, ‘এই, ৰাখা ৰাখা!’
