পৰা যায় আঁতৰি থকা। তাৰ লগত হ’ব পৰা যিকোনো ধৰণৰ সংঘাত এৰাই চলা।
কিন্তু, কয়েই নহয়, জ্বৰে এৰিলেও কৰ্পটিয়ে নেৰে।
ৰাণাক ইয়াৰ পৰা একেবাৰে খেদাই পঠিয়াই নিষ্কণ্টক হ’বৰ বাবে এইবাৰ সি নিয়োগ কৰিলে ভাৰাতীয়া গুণ্ডা।
সেইমতে, এদিন সন্ধিয়া, ৰাণাৰ ভাৰাঘৰৰ দুৱাৰত পৰিলগৈ এক বলিষ্ঠ হাতৰ কেইটামান টোকৰ। কোনোবা আলহী-অতিথি আহিছে বুলি ভাবি ই দুৱাৰখন খুলি দিয়াৰ লগে লগেই ৰূমত উগ্ৰমূৰ্তি ধৰি প্ৰৱেশ কৰিলেগৈ দুই বীৰপুৰুষ!
হঠাৎ, গাত আহি লগা এক প্ৰচণ্ড গঁতা চম্ভালিব নোৱাৰি ই চকী এখনতে বহি পৰিলগৈ আৰু লগে লগে এটাই ইয়াৰ গাৰ ওপৰতে উঠি ল’লেগৈ।
‘শুন, তই ইয়াৰ পৰা যাব লাগিব। কাইলৈয়ে যাব লাগিব। বুজিছ?
উপায় নাপাই আত্মৰক্ষাৰ বাবে ৰাণাই এটা সময়ত চিঞৰি দিলে।
কিবা স্বৰূপত, তাৰ চিঞৰটো শুনি কাষৰ ৰূমটোতে থকা অমল ওলাই আহিল আৰু ‘কি হৈছে, কি হৈছে’ বুলি ৰাণাৰ ৰূমটোলৈ সোমাই গ'ল।
অমলক দেখিয়েই সিহঁত, কিয় জানো, হাঁহি মাতি অতি সহজ হৈ পৰিল আৰু ৰাণাই ধেমালিও নুবুজে বুলি আক্ষেপ এটা কৰি ৰূমটোৰ পৰা ওলাই গ'ল।
সেই সময়ত, অমলৰ লগত সিঁহতে পতা কথাৰ পৰাই ৰাণাই গম পালে, সেই বীৰপুৰুষ দুটাৰ এটা আছিল কোনোবা হেমন্ত। আনটো কোনোবা বিশ্বজিৎ!
কিন্তু, ৰাণাৰ লগত ইহঁতে ফেপেৰি পতাৰ কাৰণটো কি হ'ব পাৰে!
পিছদিনাহে সি গম পালে এই ঘটনাৰ আঁৰত প্ৰকৃততে আছিল কোন।
লগে লগে, সি ঠিক কৰিলে, সি কোনো কাৰণতেই এই ঠাই এৰি নাযায়।
নাযায়তো নাযায়েই, আনকি পদ্মাকো সি বিয়া কৰাইহে এৰিব।
কিন্তু, ইয়াক অতি আচৰিত কৰি দি এইবাৰ ইয়াৰ বিৰুদ্ধে থিয় দিলেহি পদ্মাৰ মাক। তেওঁৰ স্পষ্ট কথা, তেওঁ জীয়েকক বিয়া দিব ঠিকেই, কিন্তু ল'ৰাটোৰ সবফালে ঠিক থাকিব লাগিব। ল’ৰাৰ নিজা এটা ঘৰ আৰু নিজা এখন গাড়ীতো লাগিবই, তদুপৰি, ল’ৰাৰ ঘৰৰ মানুহেও তেওঁৰ জীয়েকক লখিমী বোৱাৰী হিচাপে আদৰি সাদৰি বিয়া পাতি নিবহি লাগিব।
মহা বিপদ!
কিন্তু, সিতো তেওঁলোকক আগতেই স্পষ্টকৈ কৈ দিছিল যে তাৰ মাক- দেউতাক বৰ্তমান এই পৃথিৱীত নাই, তাৰ ককায়েকটো থকা-নথকা একেই কথা আৰু তাৰ চাকৰিটোও তেতিয়ালৈকে স্থায়ী হোৱা নাই।
তেতিয়াতো তেওঁলোকে সেইবোৰ একো কথাই নহয় বুলিয়েই কৈছিল।
