কৰিব লগা হয় তেন্তে ওপৰোক্ত ৰাষ্ট্ৰীয় ক্ষমতাৰ লগতে, সংস্থাপন সাহায্য দি সেই সম্পত্তি বাজেয়াপ্ত কৰাৰ ক্ষমতাও দিয়া হব।
এহাতে যেনেকৈ কেইজনমান মানুহৰ সম্পত্তিৰ ওপৰত থকা অধিকাৰটো সকলো বিপদ-বিধিনিৰ পৰা ৰক্ষিত হৈ আছে আনহাতে তেনেকৈ জনসাধাৰণৰ স্বাধীনতা-স্বত্ব চাৰিওফালে হেঙাৰ দি সংকীৰ্ণ কৰি পেলোৱা হৈছে ৷
বৰ্ত্তমানৰ সংবিধানে জনতাৰ আশা-আকাঙ্খা পূৰ্ণকৰাৰ পথত ডাঙৰ বাধা দিছে । সম্পত্তিৰ অধিকাৰৰ যি স্বত্ব স্বীকাৰ কৰা হৈছে সি সমতাৰ ভিত্তিত সমাজ-স্থাপন অসম্ভৱ কৰি তুলিছে । সামাজিক প্ৰগতি সাধিবলৈ হ'লে সম্পত্তি-অধিকাৰৰ এই স্বত্ব খর্ব্ব কৰিব লাগিব আৰু সমতা আৰু ন্যায়ৰ ভিত্তিত নতুন সমাজ ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ জনতাৰ হাতত ক্ষমতা লগিব । সমাজৰ স্বাৰ্থৰ হকে দৰ্কাৰ হ'লেই ব্যক্তিগত সম্পত্তি ৰাষ্ট্ৰৰ হাতলৈ আনিব লাগিব; তেতিয়া কোনো ক্ষতিপূৰণৰ কথা নাথাকিব ।
এমুঠি প্রতিপত্তিশালী আৰু ধনী মানুহৰ ব্যক্তিগত সম্পত্তিৰ অধিকাৰ ৰক্ষা কৰিবলৈ এইখন সংবিধানে ৰক্ষাকৱচৰ ব্যবস্থা কৰিছে, কিন্তু আনহাতে জনসাধাৰণৰ স্বচন্দতা হ'লে, কেউ- পিনৰ পৰা সীমাবদ্ধ কৰা হৈছে । জনতাৰ স্বাধীনতাৰ ঘাই বিষয়বোৰত—যেনে, কথাকোৱাৰ স্বাধীনতা, প্ৰেছৰ স্বাধীনতা, অনুষ্ঠান আৰু সংগঠন কৰাৰ স্বাধীনতা আদিৰ
