এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৩৯
আদি চৰিত
নৃপতিত তুষ্ট হয়ো জগতৰ আই।
তজু থানে নৰবলি দিয়াছে পঠাই।
অনেক প্ৰকাৰে দূতে তুতিক কৰিয়া।
গোসানীৰ আগে বলি পেলাইলন্ত নিয়া॥৩৭০
সেহি বেলা এক চিতে বাঢ় ভূঞাগণ।
বীজ মন্ত্ৰে তুতি কৈলা দুৰ্গাৰ চৰণ।
অনন্তৰে দূতে খড়গে মাথাক কাটিলা।
মাথা নাকাটয় দূত বিস্ময় মানিলা।
খড়গ কোবে বাঢ়কো কাটয় দুতে আৰ।
নকাটিলে একো মাথা দেখি চমৎকাৰ।
পৰ্ব্বতকে ছেদ কৰে তীক্ষ্ণ গোসানীৰ।
তথাপিতো মুণ্ড নকাটিলেক ভূঞাৰ।
পূৰ্ব্ব মন্ত্ৰ জপি তুতি কৈলা সেই খানে।
বলিক নলৈলা দুগা সেহিতো কাৰণে॥ ৩৭৫
হেন দেখি ৰাজদূত বিস্ময় ভৈলন্ত।
সেহি বেলা ভগৱতী সাক্ষাৎ ভৈলন্ত।
দূতক চাহিয়া দেৱী বুলিলা বচন।
মোহোৰ পৰম ভক্ত বাঢ়ভূঞাগণ।
নলৈবোঁ ভূঞাক বলি শুন দূত তই।
এহি কথা নৃপতিত কহিবি নিশ্চয়।
পূৰ্ব্বে অঙ্গীকাৰ কৈলা বাঢ়ভূঞাগণ।
দুৰ্গা যিনে কাৰো পদে নকৰোঁ সেৱন।
