সদায় অনিৰুদ্ধ বৰুৱাই হে তােক বচাবলৈ পায় যে? কাৰণটো কি?
খঙত গুজৰি উঠিছে সি...... দোৰোোল খােৱা জিভাৰে,অশ্লীল গালিৰে থকা সৰকা কৰি তুলিছে তাইক।
তাতাে ক্ষান্ত নাথাকি নিচাত থৰক বৰক খােজেৰে তাইক চোঁচৰাই নিছে বিছনাখনলৈ।
তাৰ পিছৰখিনি নিত্য নৈমিত্তিক ঘটনা।
বিভীষিকাময় নিশাবােৰৰ পুনৰাবৃত্তি।
ধর্ষণকাৰী পতিৰ হাতৰ ধর্ষিতা পত্নী তাই।
ভাস্কৰ জঁপিয়াই পৰিছে তাইৰ ওপৰত। পশুবৃত্তি জাগি উঠিছে তাৰ মনত। পশু সদৃশ দাঁতৰ তীক্ষ্ন কামােৰত তেজ বিৰিঙি বিৰিঙি উঠিছে তাইৰ সর্ব শৰীৰত। ভাস্কৰৰ শৰীৰৰ ধাতৱ ঘর্ষণত যেন মৰমৰাই ভাঙি পৰিব ধৰিছে তাইৰ মেৰুদণ্ড..মজ্জা।
ঠিক তেনেতে হঠাতে শিথিল হৈ পৰিল ভাস্কৰৰ শৰীৰ। পিছমুহূর্ততে এটি চেঁচা গৰম অদ্ভুত অনুভৱে কিলবিলাই চুই গল তাইৰ উন্মুক্ত বুকু, পেট, ডিঙি, মুখ।
ঘৃণাত মুখ কোচ খাই আহিল তাইৰ। শৰীৰৰ সমস্ত শক্তি গােটাই একে ঠেলাই ভাস্কৰৰ বন্ধনৰ পৰা নিজকে মুক্ত কৰি দৌৰি গল তাই ৱাশ্ব ৰূমলৈ।
স্বাৱাৰৰ তলত থিয় হৈ বলিয়াৰ দৰে তাই ধুই পেলালে তাইৰ বুকু, পেট, ডিঙিত লগা ভাস্কৰৰ মুখেদি নিৰ্গত বমি। হুকহুকাই কান্দি উঠিল তাই।
বিষত বিধস্ত, জৰ্জৰিত শৰীৰটো কোঙা হৈ পৰিছে শ্বাৱাৰৰ তলত।
ভগ্ন হৃদয়... ভগ্ন শৰীৰ। আৰু কিমান দিনলৈ তাই সহিব এই শাৰীৰিক যাতনা, অপমান, গ্লানি!!
মাথাে শৰীৰ নহয়, তাইৰ মন... তাইৰ আত্মা.. তাইৰ সমস্ত জীৱন অপমানিত হৈছে। মুক্তি লাগে। মুক্তি।
এই যন্ত্রণাদায়ক বাস্তৱৰ পৰা হেৰাই যাব খােজে তাই। যন্ত্রনাত থকথককৈ কপি উঠিছে তাইৰ দুভৰি। আৰু নােৱাৰি। নােৱাৰি।
নাইটিটো পিন্ধি খুব ধীৰ খােজেৰে ওলাই আহিল অমৃতা। এতিয়া আৱেগৰ ঠাইত জিলিকি উঠিছে এক অদ্ভুত নীৰৱতা।
ভাস্কৰ ইতিমধ্যে টোপনিত লালকাল। কাইলৈ আকৌ এই একেই ঘটনাৰ পুনৰাবৃত্তি ঘটিব।
তাই প্রতিদিনেই ধর্ষণকাৰী স্বামীৰ হাতৰ ধর্ষিতা পত্নী হৈ ৰ’ব। মেডিচিন কেবিনেটটো খুলি ওলাই ললে তাই এমুঠি শ্লিপিং টেবলেট। গভীৰ নিদ্রা লাগে। এনেকুৱা গভীৰ নিদ্ৰা যি তাইক এই নিষ্ঠুৰ বাস্তৱৰ পৰা বহু দূৰলৈ লৈ যাব।
অন্তৰ, আত্মা, জীৱনক মুক্তি দিব খােজে তাই। এই গ্লানি, অপমান ভৰা পৃষ্ঠাবােৰ চিৰজীৱনলৈ জপাই দিব খােজে তাই।
“আস্” শ্লিপিং টেবলেটবােৰ দেখােন ডিঙিত লাগি ধৰিছে। যেন শেষ চেষ্টা চলাইছে অমৃতাক বুজাবলৈ।
টেবুলৰ ওপৰত থকা পানীখিনি লৈ গিলি দিলে তাই। ক্ষণিকৰ বাবে আৱেগবিহ্বল হৈ উঠিছে তাই। মনত পৰিছে অনুৰাগলৈ। মনত পৰিছে তাৰ দুচকুৰ মৰম সনা চাৱনিলৈ... প্রেমভৰা স্পৰ্শলৈ।
মনটো অস্থিৰ হৈ উঠিছে।
অত্যন্ত ঘৃণা উপজিছে তাইৰ কাষত শুই থকা মানুহজনলৈ ....তাইৰ কোমল আলসুৱা অন্তৰখন ছিঙি ভাঙি মােহাৰি পেলােৱা মানুহজনলৈ...তাইৰ আশা, আকাংক্ষা, সপােনবােৰ হত্যা কৰি কিদৰে নিজে ঢলি পৰিছে নিদ্ৰাৰ প্রশান্তিময় কোলাত। কিমান নিষ্ঠুৰ হব পাৰে এই মানুহজন!!
অমৃতাৰ মনত পৰিছে গাঁওৰ সেউজীয়া পথাৰখনলৈ, ...পথাৰৰ মাজৰ সৰু সৰু আলিত দুহাত মেলি দৌৰি যােৱা বনৰীয়া লৰা ছােৱালীহাললৈ... তাইৰ সন্মুখত ঢাল হৈ থিয় দি পেহীয়েকৰ হাতৰ বাঁহৰ লাঠীৰ কোব খােৱা ওখ ক্ষীণ লৰাটোলৈ.... ।।
বুকুৰ ধপধপনিবােৰ যেন ক্ৰমাত কমি আহিছে লাহে লাহে দুচকুলৈ অন্ধকাৰ নামি আহিছে, ঠিক যেনেকৈ নাটকৰ যৱনিকাত দুচকুৰ আগত পৰি আহে কলা পর্দা।
