আৰু আজিও তােকেই বিচাৰোঁ।
ঘুনুচাই লাজ লাজ ভাৱে কথাখিনি কৈ দৌৰি বিহুতলী পাইগৈ আৰু ইফালে মদনে ঘুচাৰ মনৰ কথা জানিব পাই আনন্দতে সি মতলীয়া হৈ সকলােৰে লগত বিহু নাচিবলৈ লয়।
লাহে লাহে ঘুনুচা আৰু মদনৰ মৰম-ভালপােৱাৰবােৰ গভীৰ হৈ আহিবলৈ ধৰিলে। আজিকালি প্রায়ে সিহঁতক নৈৰ পাৰতে দেখা পােৱা যায়। সীমাহীন কথাৰ মাজত কেতিয়াবা সিহঁতি প্ৰকৃতিৰ খামখেয়ালিকো পাহৰি মৰমত আতুৰ হৈ পৰে।
দিনবােৰ যে কেনেকৈ পাৰ হৈছে ঘুনুচাই ধৰিবই পৰা নাই। চাওঁতে চাওঁতে সিহঁতৰ মৰম ভালপােৱাবােৰ সাত- আঠমাহেই হ'বৰ হ'ল। ঘুনুক-ঘানাককৈ গাঁওখনৰ ইটো-সিটো দুই এটাই ঘুনুচাৰ মনৰ বতৰা জানিব পাৰি সকলােৱে ঘুনুচাৰ ঘৰখনক এই সম্পর্কক সােনকালেই কিবা এটা কৰাৰ সিদ্ধান্ত ল'বলৈ জোৰ দিলে। সময় যিমানেই আগবাঢ়ি যায় মানুহৰ মনে সিমানে সােনকালেই সলনি হ'বলৈ লয়। সেয়ে গাঁৱৰ কিছু লােকে অতি সােনকালেই বিবাহৰ বাবে আগবাঢ়িবলৈ জনায়।
কথাবােৰ ভাবি ভাবি ঘুচাই কি কৰোঁ নকৰোঁকৈ কোনেও নেদেখাকৈ নৈৰ ঘাটলৈ আহি মদন অহালৈ বাটে চাই ৰয়। ৰিণিকি ৰিণিকিকৈ আলিটোৰ মূৰত মদনক দেখা পাই ঘুনুচাই প্রায় দৌৰি যােৱাদি গৈ মদনক সাৱটি ধৰে।
: আৰে .. আজি যে এনেকৈ মােক আদবাটতে সাৱটি ধৰিলিহি কথাটো কি ?
মদনে ঘুনুচাৰ থুতৰিত ধৰি এক দুষ্টামিৰ হাঁহি মাৰি প্রশ্ন কৰে।
: যাহ...মই কি তােক আনকালে এনেকৈ নধৰোঁ নেকি।
: নহয়... ধৰ’। কিন্ত আজি অলপ কথাটো বেলেগ যেন লাগিছে। সেয়ে সুধিলোঁ। এতিয়া ক'চোন আচল কথাটো।
মদনে ঘুনুচাৰ বাউসীত ধৰি বাহঁনি এডৰাৰ কাষতে থকা বাহঁৰ বেঞ্চ এখনত বহুৱাই লৈ সুধে।
: মােৰ আজি খুবেই আনন্দ লাগিছে মদন। তােক পােৱাৰ মনত যি হাবিয়াস আছিল। সেই হাবিয়াস আমাৰ পূৰ্ণ হ'বলৈ গৈ আছে মদন । আমি সােনকালেই দুয়ােয়ে এখন সুখৰ সংসাৰ গঢ়িব পাৰিম। : মই বুজা নাই ঘুনুচা। কথাবােৰ ভালকৈ ক'চোন।
: মানে আমাৰ এই সম্পর্ক গাঁৱৰ বহুতেই জানিব পাৰি আই-পিতাইক সােনকালেই আমাৰ বিয়াৰ বাবে দুয়ােখন ঘৰৰ লগত কথা পাতিবলৈ জনাইছে। মােৰ কথাবােৰ ভাবিয়েই ভাল লাগিছে।
: সঁচাই ঘুনুচা। ময়াে তােক সােনকালেই কাষত পাব বিচাৰোঁ আৰু এই কথা ময়াে আজিয়েই গৈ মােৰ আই-পিতাইক জনামগৈ। তই আজি মােক ইমান আনন্দ দিছ যে মই তােক বুজাব নােৱাৰোঁ ঘুনুচা।
মদনে আনন্দ উত্ৰাৱল হৈ ঘুনুচাক নিচেই কাষলৈ চপাই তাৰ গাৰ এৰীচাদৰ খনেৰে ঘুনুচাক মেৰিয়াই মৰমেৰে আৱৰি ৰাখে আৰু তেতিয়ালৈ ধৰাৰ বুকুলৈ কুঁৱলীৰ আস্বাদনৰ কণ কণ টোপালবােৰেও আহি ঘুনুচাহঁতক মৰমেৰে আকোৱালি লৈছিলহি।
কিমান সময় ধৰি ঘুনুচাহঁত তেনেকৈ প্ৰেমৰ মাজত বুৰ গৈ আছিল গমেই পােৱা নাছিল। লাহে লাহে চৰাই জাকবােৰৰ কিচিৰ কিচিৰ মাত কমি আহিছিল আৰু কেঁচা আৰু ফেহু চৰাইৰ মাততহে ঘুনুচাহঁত বাস্তৱলৈ ঘূৰি আহে।
: ইচচচ .....আজি দেখােন আন্ধাৰেই হ'লহি। এই বাইনিৰাত আৰু বেছিকৈহে অন্ধকাৰ লাগিছে মদন। মােৰ কিবা এটা ভয়হে লাগিছে। : সেই এইজনী.. মই আছাে যেতিয়া তােৰ কিহৰ ভয় অ’। ব’ল মই তােক অলপ আগুৱাই দি থৈ আহোঁগৈ। ঘৰত কিবা সুধিলে লগৰ তগৰৰ কথা কবি। ময়াে ঘূৰি আহোঁতে তাইক লগ কৰি কথাষাৰ জনাই থৈ আহিম। নাই নালাগে দে। মই যাব পাৰিম। ঘৰত কিবা সুধিলে মই বুজাই কম বাৰু। তইও যা এতিয়া। নহ'লে ঘৰত চিন্তা কৰিব।
: সঁচাই পাৰিবিনে। আলিটোত পাৰ হওঁতে ভালকৈ যাবি। এই সময়ত চহৰৰ গাড়ীবােৰে বৰকৈ আমনি কৰেহি।
: ঠিক আছে। হ’ব দে। মই ভালকৈ যাম। এতিয়া তইও সােনকালে যা। কালিলৈ আকৌ আহিম যাহ....
ঘুনুচাই চিঞৰি চিঞৰি কৈ গৈ থাকে।
অৰ্দ্ধ-আকাশঃ ৰচনাসমগ্র, প্রথম খণ্ড
