এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৯০
অৰণ্য কাণ্ড।
এক প্ৰহৰৰ পন্থ পাওঁ বাহু মেলি।
পশুসব মাৰি চোবাই গিলোঁহু সমুলি॥
তোমাৰ প্ৰসাদে আবে পাওঁ নিজ থান।
ঝাণ্টকৰি পোৰা মোক হৌক দিব জ্ঞান॥
হেন শুনি কৃপাময় শ্ৰীৰাম লক্ষ্মণে।
কাষ্ঠ আনি চিতা খন সাজিলা তেখনে॥
ভকত বৎসল প্ৰভু কীৰ্ত্তিক থাপিলা।
কাষ্ঠচয় দিয়া আনি প্ৰবন্ধে দহিলা॥
জগত ঈশ্বৰ ৰাম তাহাক দহিলা।
দিব্য ৰূপ ধৰি সিটো বিমানে ছড়িলা॥
মহাৰঙ্গে গাইবাক লাগিল৷ ৰাম গীত।
দেখি ৰাম লক্ষ্মণৰ ৰঙ্গ ভৈলা চিত॥
শুনা নৰনাৰী ৰাম দেবৰ চৰিত্ৰ।
আত পৰে জগতত নাহিকে পবিত্ৰ॥
সংসাৰ সাগৰ ঘোৰ তৰণৰ হেতু।
ৰামৰ চৰিত্ৰ ইটো জানা মহা সেতু॥
ৰামৰ সদৃশ নাই ভকত বৎসল।
ভজে যেই সেই পাৱে সকলে কুশল॥
পক্ষীৰূপ জটায়ুক মুকুতিক দিলা।
কবন্ধ ৰাক্ষস তাক আপুনি দহিলা।৷
