এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬২
অসম-সন্ধ্যা
ৰাহুগ্ৰস্ত শৰতৰ পূৰ্ণ শশধৰ?
পিজৌৱে নাপাতি কাণ জনালে মিনতি
পাবল’ই সবিশেষ বাতৰি সোধৰ।
ম্লান মুখে ওৰেষাই ক’লে কোমলাই,—
কি কৰিবা শুনি বাৰু সোধৰ বাতৰি!
নালাগে তোমাক।” “আপুনিও তেন্তে মোক
নকৰে বিশ্বাস!”—পিজৌৱে উচুপি ক’লে।
বুলাই সান্ত্বনা-হাত কলে ওৰেষাই,—
“নহয়, নহয়, তুমি নুবুজিবা ভুল।
বজ্ৰময় কঠোৰতা ৰাজ্য-শাসনৰ,
নিষ্ঠুৰতা ৰাজকীয় দণ্ড-বিধানৰ,
কুসুম-কোমলপ্ৰাণা অশ্ৰাব্য তোমাৰ।
তথাপিও নুশুনিলে নেৰা যদি তুমি
শুনা কওঁ,—প্ৰাণদণ্ড শাস্তি বিপ্লবীৰ।
অকল সৎৰাম মাত্ৰ সুস্থ দেহ ল’ই
নিৰ্ব্বাসিত আজীৱন ৰজাৰ কৃপাত।”
“নালাগে সিবোৰ মোক, লাগে সমিচাৰ,—
সঁচা নে পিতাও আছে বিপ্লবী-দলত?”
—গাভৰুৱে থোকাথুকি মাতেৰে সুধিলে।
ফুকনে উত্তৰ দিলে,-“বিপ্লবীৰ দলে
যদিও ল’ইছে নাম বৰফুকনৰ,
সত্যাসত্য এতিয়াও আন্ধাৰ ঘোপত।”
“পোহৰ কিদৰে পাব?—সুধিলে পিজৌৱে,
“আনিব নে দেউতাকো বৰচ’ৰাল’ই?”
