এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬১
সপ্তম সৰ্গ
নিদাৰুণ দিঠকৰ ছায়াময় ছবি,
শুনালে পিজৌক কথা মাজু আইদেৱে,—
“সাজি-পাৰি আয়মেৰে ৰেহ-ৰূপ চাই,
গৰবৰ গীত গাই, ৰূপহী বোলাই
ৰূপে-গুণে, সাজে-পাৰে, ভাবিছা মনত
তোমাৰ সমানজনী নাই জগতত।
দেখিম কিমান দিন থাকে অহঙ্কাৰ।
বিদ্ৰোহীৰ কন্যা হ’ই নালাগেনে লাজ?”
“মিছা কথা! কোনে কয় বিদ্ৰোহী দেউতা?”—
পিজৌৱে সুধিলে ল’ই কঁপনি হিয়াৰ।
উত্তৰত ক’লে মাথোঁ মাজু আইদেৱে,—
“সঁচা-মিছা পাবা গম উঠিলে শূলত।”
শোকত কাতৰ হ’ই কন্যা বদনৰ,
ব্যগ্ৰ হ’ল সবিশেষ বাৰ্ত্তা পাবল’ই।
নিদি তাৰ সমিধান কাঠ হাঁহি মাৰি,
নিষ্ঠুৰ আনন্দময় তৃপ্ত হিয়া ল’ই
আঁতৰিল আইদেউ উলটি নাচাই।
এনে সময়ত মাৰি মিচিকিয়া হাঁহি,
মুগ্ধনেত্ৰে কৰি পান বদনৰ মধু,
চাপিল ওৰেষা কাষ, পাহৰি ভাগৰ।
কিন্তু দেখি গাভৰুৰ মুখ-মণ্ডলত
বিজুলীৰ ৰেখাহীন মেঘৰ সঞ্চাৰ,
শঙ্কাত সলনি হ’ল মুখৰ বৰণ।
সুধিলে,-“কি হ’ল আজি? কিয় অকস্মাৎ
