এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
৫৩
ষষ্ঠ সৰ্গ
অন্ত হ’ল বিচাৰৰ, ভঙ্গ হ’ল সভা।
পূৰ্ণানন্দেৰে ধীৰে ধীৰে কৰিলে গমন
মহেশ্বৰ পৰ্ব্বতীয়া ফুকনক ল’ই,
নিৰলে আলচি কিবা, নিজ টোলল’ই;
এৰি থ’ই পিচ ফালে আসন্ন আন্ধাৰ।
ষষ্ঠ সৰ্গ।
সৎৰামৰ প্ৰাণদণ্ড ভাবি সুনিশ্চিত
হ’ইছিল ৰূপহীৰ দগধ অন্তৰ,
দহনত দুৰ্ব্বিসহ শোক-অগনিৰ,
লতা-প্ৰায় বজ্ৰাহত তৰুৰ আশ্ৰিতা।
চ’ৰাৰ বিচাৰে জীৰ্ণ হতাশ প্ৰাণত
আশাৰ শীকৰ-কণা গ’ল ছটিয়াই।
নিজে নিজে ভাবিলে মনত,—“হোৱা নাই
অদ্যাপি নিঃশেষ, কিন্তু হ’ব সময়ত।
নিৰ্ব্বাসন যদিও বা প্ৰকাশ্য ঘোষণা
ৰাখিছে ব্যৱস্থা কৰি নিশ্চয় মন্ত্ৰীয়ে
অপ্ৰকাশ্য গুপ্তহত্যা, অপেক্ষি সুযোগ।
