পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/৬০

৫২

অসম-সন্ধ্যা

অস্বীকাৰ কৰিবৰ কি আছে উপায়!
অতি নীচ, মহাপাপী, শত্ৰু স্বদেশৰ
ইয়াৰ জোখাৰে শাস্তি নাই পৃথিবীত।
ইয়াৰ উচিত শাস্তি—দীৰ্ঘকাল জুৰি
তিল তিল কৰি নিতে কৰি অঙ্গচ্ছেদ
হত্যা কৰা, নৰকৰ যন্ত্ৰণা ভুঞ্জাই।
তথাপি ৰাখিব বাক্য লাগিব ৰজাৰ;
সিকাৰণে লঘুদণ্ড কৰিলেোঁ বিধান,
নিৰ্ব্বাসন, প্ৰাণ ৰাখি, নামৰূপল'ই।”
 সভাসদে ক'লে,– “শাস্তি লঘু অতিশয়;
তথাপি মানিলোঁ ৰাখি নৃপতিৰ মান।”
 নিয়া হল সৎৰামক বন্দীশালল’ই।
যাবৰ বেলিকা চাই পূৰ্ণানন্দল’ই
বন্দ্ৰনাদে সত্ৰমে শুনালে,-“পূৰ্ণানন্দ!
জানো মই নিৰ্ব্বাসন প্ৰতাৰণা মাথোঁ,
ছলিবৰ বাবে নিৰ্জ্জু স্বৰ্গদেৱতাক।
শোণিত-লোলুপ সেই দৃষ্টিয়ে তোমাৰ
বিচাৰিছে ৰক্ত মোৰ। জানো যাব প্ৰাণ।
কিন্তু দুখ ৰ’ল,– নোৱাৰিলোঁ ছিঙি যাব
ৰজাৰ বন্ধন। তথাপিও আশা মোৰ,–
ৰক্তবীজ সৎৰামৰ শোণিতৰ পৰা
সহস্ৰ সৎৰাম জন্মি, কোনোবা এদিন
অসম্পূৰ্ণ কাৰ্য্য মোৰ কৰিব সাধন।
পূৰ্ণানন্দ! বাট চোৱাঁ সেই দিনল’ই।”