পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/৪০

৩২

অসম-সন্ধ্যা

সিবেলি শাসনে তোৰ পীড়ি কামৰূপ,
পচালে বিহৰ গুটি দন্দুৱা দ্ৰোহৰ;
তথাপি দ্বিতীয় বাৰ দিলোঁ তোক ভাৰ
অকালত কলিয়াৰ মহাপ্ৰয়াণত,
শাসকৰ যোগ্য জন বিচাৰি নাপাই,
বুজাই শাসন-নীতি আত্মীয় ভাৱত।
কিন্তু মোৰ উপদেশ পেলালি নেউচি;
সেচ্ছাচাৰ কৰি ল’ই শাসনৰ নীতি
নুমুৱা অগনি পুনু তুলিলি জ্বলাই।
দিনে দিনে অভিযোগ কামৰূপীয়াৰ
পায়ো তোক অতদিন কৰিছিলোঁ ক্ষমা
আপোন কুটুৰ বুলি৷ আৰু ক্ষমা নাই।
কুটুৰ নহয় শ্ৰেষ্ঠ স্বদেশতক’ই;
যথাযোগ্য প্ৰায়শ্চিত্ত ভুঞ্জিবি পাপৰ।”
 দুনাই দুৱৰী আহি কাৰ দণ্ডৱৎ
নিবেদিলে,—“চিত্ৰসেন আছে দুৱাৰত।”
আদেশিলে পূৰ্ণানন্দে,—“আন এতিয়াই।”
অবিলম্বে চিত্ৰসেন গন্ধিয়া ফুকনে
জনালেহি দণ্ডৱৎ নতজানু হ’ই।
“কি বাত্তা ফুকন?"-বুঢ়াগোহাঁয়ে সুধিলে।
চিত্ৰসেনে কাষ চাপি ক’লে ধীৰে ধীৰে,—
“ডাঙৰীয়া! ভয়াবহ বাৰ্ত্তা বিপক্ষৰ,
সৎৰামৰ দল-বল বাঢ়িছে বেগেৰে।
স্বৰ্গদেৱ নিজে লিপ্ত গুপ্ত মন্ত্ৰণাত;