পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/২৭

১৯

দ্বিতীয় সৰ্গ

 চ’উদিশে চাই ক’লে বুদু লিগিৰাই,—
“বন্ধুগণ! শুনা মোৰ যিবা অভিমত,–
যদিওবা নাই মোৰ শ্ৰদ্ধা মন্ত্ৰীল’ই,
যদিও ভিতৰি আছোঁ বিদ্ৰোহী দলত,–
তথাপিও ভৃত্য মই প্ৰধান মন্ত্ৰীৰ,
ৰজাৰ লিগিৰাৰূপে হুই গুপ্তচৰ।
সামান্য আভাসো যদি এই প্ৰচেষ্টাৰ
পৰেগ’ই কিবাৰূপে মন্ত্ৰীৰ কাণত,
পিতাৰ হেৰাব মান, যাব মোৰ প্ৰাণ;
আচলত জীৱ বান্ধি ফুৰিছোঁ সদায়।
সিহেতু নোৱাৰোঁ আৰু কৰিব পলম,
ওলোৱাঁ সকলো মিলি অস্ত্ৰ-শস্ত্ৰ ল’ই
সংগোপনে, মই ল’ম নেতৃত্ব দলৰ।
বিশ্বাসী লিগিৰাৰূপে হু’ই সম্মুখীন,
অতৰ্কিতে শত্ৰুৰূপে কৰিম সংহাৰ;
প্ৰতিৰোধ কৰিবৰ নাপাব সুযোগ।
আছানে সকলো সাজু? বাঢ়িবানে আগ?”
 “সাজু আমি, হোৱাঁ আগ, যাওঁ এতিয়াই।”—
উলাহেৰে একমুখে দিলে সমিধান
ধনাই, মনাই, হলি, বগাদমৰাই;
প্ৰশংসিলে লিগিৰাক ধন্য ধন্য় বুলি।
 কৃষ্ণদাসে শুনি ক'লে,-“কিন্তু এটি কথা,
অদ্যাপি আমাৰ শক্তি দেখোঁ অতি ক্ষীণ,
হঠাৎ বিদ্ৰোহে মাথোঁ চপাব বিপদ।