এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৫
দ্বিতীয় সৰ্গ
যাওঁ মই চাব ভাবি দূৰ ভবিষ্যৎ।”
—ইমানকে ক'ই ল'লে মন্ত্ৰীয়ে বিদায়।
প্ৰকটিত চিন্তাৰেখা ল'ই ললাটত,
ধীৰে ধীৰে ল'লে খোজ নিজ গৃহলই।
সন্তানৰ মতি-গতি ঘূৰাবৰ গুণে
ৰাজমাৱে আঠু কাঢ়ি কৰিলে মিনতি
বিপদ-বাৰণ প্ৰভু বিভু-চৰণত।
দ্বিতীয় সৰ্গ।
তমোময় তুৰগৰ ত্বৰিত গতিত
পাৰ হ’ল অদ্ধ-পথ আঁউসীৰ ৰথ।
অচেতন নৰ-নাৰী নিদ্ৰাৰ কোলাত;
দিনৰ উদ্যমে ল'লে সপোনৰ সাজ।
বাহিৰত মাজে মাজে মূৰ দুপিয়াই
দৈত্যাকাৰ বনস্পতি ৰ'ল থিয় হই,
ৰ'ই ৰ’ই কিবা ভাবি একো একোবাৰ,
তুলি নিশ্বাসৰ স্বন অতি ভয়ঙ্কৰ।
নীৰৱ বিশ্বৰ বীণা, বিগত চেতনা,
লুপ্ত মানৱৰ ভাষা, ভূষা প্ৰকৃতিৰ।
মাজে মাজে শুনি মাথোঁ ৰাও কুকুৰৰ,
