এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৭৪
অসম-সন্ধ্যা
দপ্দপ্ অগ্নিশিখা যিফালেদি চোৱা
ধুমকীৰ্ণ আকাশ-মণ্ডল; অট্টৰোল
সমুদ্ৰ-কল্লোল-প্ৰায়; আবৃত অবনী
মৃতদেহে; দুৰ্গন্ধত দূষিত বতাহ।
বাল-বৃদ্ধ-বনিতাৰ, সতীৰ, পতিৰ
ক্ৰন্দনৰ ঊৰ্ম্মি উঠি লঙ্ঘিলে আকাশ।
ইদৰে নৃশংস মানে নৃশংস হাতেৰে
সমগ্ৰ অসমভূমি কৰিলে শ্মশান।
চন্দ্ৰকান্তসিংহে দেখি সান্নিধ্য শত্ৰুৰ
নাপাই উপায় একো বাধা জন্মাবৰ
গুৱাহাটী এৰি গ’ল বঙ্গদেশল’ই ,
নাই বল দুৰ্ব্বলৰ পলায়ন বিনে।
সমস্ত দেশৰ পৰা ল’ই ধন-সোণ,
উজালে পুনৰ মান কৰি লুট-পাট;
লুপ্ত কৰি অসমৰ অতীত গৌৰৱ
নষ্ট কৰি মহামূল্য সাহিত্য-ভাণ্ডাৰ,
জনাকীৰ্ণ নগৰক কৰি জনহীন,
ধ্বংসক দুগুণে ধ্বংস কৰি পুনৰ্ব্বাৰ।
