এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৫১
সপ্তদশ সৰ্গ
পুনৰ ল’লেহি ঠাই নিজৰ দলত।
দেখি মানসেনাদল হ’ল আতঙ্কিত
উৎসাহত আগুৱালে অসমীয়া সেনা।
এইবাৰ আলুংমিঙ্গি হ’ল অগ্ৰসৰ
ক্ষিপ্ৰ অস্ত্ৰ-চালনাৰে অৰাতি সংহৰি,
বঢ়াই দুগুণে সাহ সন্ত্ৰস্ত সেনাৰ;
ভয়ত বিহ্বল হ’ল অসমৰ সেনা।
সমৰ-ক্ষেত্ৰৰ পৰা বহুত দূৰত
নিজৰ দোলাত বহি ৰেহ ৰূপ চাই।
আছিল মৰঙ্গিখোৱা আদেশ শুনাই,
মনতে সাব্যস্ত কৰি সুনিশ্চিত জয়।
এতিয়া যুদ্ধৰ গতি দেখি বিপৰীত,
দেখি তাতে পৰাক্ৰম আলুংমিঙ্গি,
হেৰাল মনৰ সাহ, আশা বিজয়ৰ;
পলাল সকলো এৰি উভতি নাচাই।
দেখি ভঙ্গ অকস্মাৎ মৰঙ্গিখোৱাৰ,
ছত্ৰভঙ্গ হ’ল যত অসমীয়া সেনা;
কোনোবা পলাল, কোনো পৰিল ৰণত।
আলুংমিঙ্গি জয়ী হ’ল; ক’লে যুদ্ধ জিনি,-
“এনেকুৱা সাহিয়াল ইমান নিপুণ
অস্ত্ৰ শস্ত্ৰ চালনাত অসমীয়া সেনা,
থকা হ'লে সেনাপতি যোগ্য নেতৃত্বৰ
পৰাজয় অনিবাৰ্য্য আছিল আমাৰ।
দেশত সকলো আছে, নাই গুৰিয়াল,
