এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৪৯
সপ্তদশ সৰ্গ
আগুৱালে মান-সেনা ভাঙি হাবি-বন,
চকুৰ আগত ল’ই সোণালী জেউতি
অসমৰ ধন ৰত্ন, নৱ যুৱতীৰ।
দিনৰ দিনটো গই দুৰ্গম পথত,
ৰাতিত জিৰণি লয় মুক্ত প্ৰান্তৰত;
কেতিয়াবা শিলাময় গিৰি-শিখৰত।
ইদৰে বহুতো দিন দিনে আগ বাঢ়ি
উপস্থিত হ’ল মান অসম-প্ৰান্তত।
অকস্মাৎ জুই দেখি দূৰ পৰ্ব্বতত
ল’ই তাৰ আঁতি-গুৰি চোৰাংচোৱাই
বুজিলে আহিছে মান—শত্ৰু অসমৰ;
দিলে বাৰ্ত্তা ততালিকে প্ৰধান মন্ত্ৰী।
আগতে আশঙ্কা কৰি শত্ৰু-অভিযান
আছিল সজাগ হ’ই মন্ত্ৰী ৰুচিমাথ;
এতিয়া বাতৰি পাই নকৰি পলম।
পঠালে সসৈন্যে ভ্ৰাতৃ মৰঙ্গিখোৱাক
ভেটিবৰ বাবে শক্ৰ প্ৰবেশ-পথত।
সদৰ্পে মৰঙ্গিখোৱা হ’ল অগ্ৰসৰ
ওঠৰ হেজাৰ ল’ই সুশিক্ষিত সেনা;
কৰিলে প্ৰতিজ্ঞা শত্ৰু কৰিব নিৰ্ম্মল,
নাৰাখিব এটি মানো বাৰ্ত্তা দিবল’ই।
ঘিলামৰা, লাদৈগড়, দীঘলীঘাটৰ
ক্ষুদ্ৰ বাধা অতিক্ৰমি মানসেনাদল
শূলপাণিছিগা পাই ৰ'ল কোঁঠ মাৰি।
