পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/১৫

৭

প্ৰথম সৰ্গ

দেখা মাত্ৰে আথে-বেথে যাচিলে আসন।
চিন্তামগ্ন পূৰ্ণানন্দ হ’ল সমাসীন।
“কি সংবাদ? আছে নে কি সমস্য নতুন?”
—ব্যস্তভাবে ৰাজমাৱে সুধিলে মন্ত্ৰীক
“হয়, আছে।”—দিলে বুঢ়াগোহাঁয়ে উত্তৰ,
“দিন-ৰাতি একেৰাহে কৰি পৰিশ্ৰম,
“ভাবিছিলোঁ ভগা ৰাজ্য গঢ়িম পুনৰ,
কিন্তু তাত বাধা বহু, পথত কণ্টক।
স্বৰ্গদেৱে ইষ্টানিষ্ট নুবুজে নিজৰ,
নুবুজিলে কাৰ স্বাৰ্থ ৰক্ষাৰ কাৰণে
যুজিছো ইদৰে মই নলই বিশ্ৰাম।
পাটত থাপোঁতে মই স্বৰ্গদেৱতাক
ভাবিছিলো পৰশত সিংহ-আসনৰ
সুপ্ত সিংহ-শক্তি জাগি উঠিব আপুনি,
পাহৰিব গ্ৰাম্য কথা, গ্ৰাম্য ব্যৱহাৰ ,
ৰাজৰক্ত প্ৰবাহিত সিৰত যেতিয়া,
ৰাজযোগ্য ব্যৱহাৰ, ৰাজনীতি-জ্ঞান,
নালাগিব বেচি দিন কৰোতে অজ্জন।
অন্তৰৰো অন্তৰত ৰাখিছিলো আশা,
কৰি ৰাজপদ সেৱা অকপট ভাবে,
শাসনৰ শৃঙ্খলাৰে শৃঙ্খলা লগাই,
শান্তিৰ শীতল ছায়া বিস্তাৰি ৰাজ্যত,
হেৰোৱা অতীত পুনু আনিম ঘূৰাই;
চৰ্চ্চা কৰি ধৰ্ম, জ্ঞান, শক্তি, পৰাক্ৰম,