জগন্নাথে কৰি বজ্ৰনাথেৰে সাক্ষাৎ,
নিবেদিলে লিপিসহ বাৰ্ত্তা সবিশেষ
ভাঙি-পাতি আদি-অন্ত, অৱস্থা ৰাজ্যৰ।
বজ্ৰনাথ হল সুখী শুনি সি সংবাদ,
দেখি সৌভাগ্যৰ হাঁহি কল্পনা-অতীত।
পূৰ্ব্বৰ সঞ্চিত অৰ্থ কৰি বিনিময়,
ল’ই এটি সুগঠিত শিখ সৈন্যদল,
সপুত্ৰে কৰিলে যাত্ৰা গুৱাহাটীল’ই।
ভাবী নৰপতি পাই নিজৰ মাজত।
সৈন্যৰ উৎসাহ, তেজ দুগুণে বাঢ়িল;
নিতকে বঢ়ালে দল নতুন সৈনিকে।
সম্পূৰ্ণ সমৰ-সজ্জা কৰি আয়োজন,
যাত্ৰাৰ কাৰণে সাজু হ’ল ৰুচিনাথ।
পালেহি এনেতে পত্ৰ ৰাজ-জননীৰ,
লিখিছে বিবৰি তাত ৰুচিনাথল’ই,
কিদৰে বদন বধি ল’লে প্ৰতিশোধ,
কিদৰে কান্ধৰ ভূত নমালে ৰজাৰ।
ৰং পালে ৰুচিনাথে শত্ৰু-সংহাৰত,
নাপালে উপায় কিন্তু ঘূৰ যাবল’ই
মিত্ৰভাবে ভূপতিৰ যোৰহাটল'ই,
শত্ৰুভাবে কৰি ল'ই যাত্ৰাৰ উদ্যম।
অগত্যা সঙ্কল্প স্থিৰ ৰাখি ৰুচিনাথে
কৰিলে সদলে যাত্ৰা শুভলগ্ন চাই।
বুদ্ধি কৰি বাটে বাটে সমৰ সম্ভাৰ,
