পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/১২০

১১২

অসম-সন্ধ্যা

শাসনত অদ্বিতীয় অসম সন্তান।
দূৰতে নিয়াই মাৰ বিপদৰ ঢ’উ,
পালিছিল পিতৃৱৎ সমূহ প্ৰজাক;
হ’ইছিল শ্ৰদ্ধাস্পদ সমস্ত দেশৰ।
কিন্তু এটি দোষ,—চন্দ্ৰত কলঙ্ক যথা,—
আছিল মন্ত্ৰীৰ। ৰজা হোক, প্ৰজা হোক,
হোক কৰ্ম্মচাৰী, কিম্বা নিজ পৰিজন,
কাৰো প্ৰতি অন্তৰত নাছিল বিশ্বাস;
ৰাখিছিল পিচে পিচে অগণন চৰ,
কিজানিবা কোনো জন হয় স্বেচ্ছাচাৰী,
শত্ৰুৰ লগত নতু কৰে বা মন্ত্ৰণা!
শয়নে-সচিতে, কিম্বা আহাৰে-বিহাৰে
ৰাজ্যৰ ভাবনা যেন জীৱন মন্ত্ৰীৰ।
ফল হ’ল তাৰ,—নোলাল দ্বিতীয় জন
পাৰিব যি তেওঁ বিনে গুৰি ব’ঠা ধৰি
শাসনৰ চলাব তৰণী। আন ফালে
দিন-ৰাতি কৰি গুৰু শ্ৰম, স্বাস্থ্য-ভগ্ন
কৰিলে নিজৰ। বদন পলাই পুনু
বঢ়ালে উদ্বেগ, দুগুণে বঢ়ালে কাম;
নাৰাখিলে বিশ্ৰামৰ ক্ষন্তেকো সময়।
তথাপিও অবিচল ৰাখি মনোবল,
অদ্যাপি বিচৰা নাই শয্যাৰ আশ্ৰয়।
 এদিন কটকী আহি চিংফৌ ৰজাৰ
সবিনয়ে নিবেদিলে প্ৰধান মন্ত্ৰীক,—