পৃষ্ঠা:অসম-সন্ধ্যা.djvu/১০৫

৯৭

একাদশ সৰ্গ

দুৰ্ভগীয়া মই মাত্ৰ আছোঁ প্ৰাণ ধৰি
বিনাবৰ বাবে প্ৰিয়-বন্ধু-বিয়োগত।
দেৱৰৰ দেৱতা মোৰ জনমৰ ভূমি;
তথাপিও অপবিত্ৰ বিজাতি স্পৰ্শত
পাৰোঁতে খোজো নে মই কৰিব আপুনি!
নাই, নাই, আৰু নাই ইয়াৰ বাহিৰে
স্বদেশৰ ৰক্ষাৰ উপায়। সঁচা কথা,
হব পাৰোঁ নিৰাপদ দেশান্তৰী হ’ই,
কিন্তু এৰি স্বদেশক ধ্বংসৰ পথত
কোন বিদেশত পাম শান্তিৰ জিৰণি।
দেখাত উত্তম যুক্তি সকলো তোমাৰ,
কিন্তু যদি নিজে তুমি দেখিলাহেতেন
কি যে হায় শোচনীয দুৰ্দ্দশা দেশৰ,
কাটিলাহেতেন যুক্তি নিজেই নিজৰ,
বুজিলাহেতেন নাই দ্বিতীয় উপায়
জননীৰ উদ্ধাৰৰ পৰাশ্ৰয় বিনে;
কৰিলাহেতেন নিজে হস্তক্ষেপ তাত।
নাই আজি অসমৰ ধন-জন-বল,
নাই জ্ঞানী পাত্ৰ-মন্ত্ৰী, নাই নীতিবিদ্,
নাই শিক্ষা, নাই দীক্ষা, নাই সুশাসন।
গুপ্তচৰ মাত্ৰ মন্ত্ৰী প্ৰধান মন্ত্ৰীৰ;
ষড়যন্ত্ৰ, গুপ্তহত্যা অস্ত্ৰ শাসনৰ।
আৰু যদি কিছু কাল চলে ই শাসন,
নাথাকিব যোগ্যলোক এজনো জীয়াই;