এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৯৬
অসম-সন্ধ্যা
কিন্তু যদি দিয়া সঁপি আপোন হাতেৰে
নিজৰ জনমভূমি পৰৰ হাতত
স্বেচ্ছাচাৰ গুচি যদি হয় অত্যাচাৰ,
কি দৰে কৰিবা তুমি প্ৰতীকাৰ তাৰ?
আপোন জনত নাই বিশ্বাস তোমাৰ;
কি সাহে থাপিব খোজা পৰত বিশ্বাস!
ৰাখাঁ মোৰ অনুৰোধ, এৰাঁ অভিমান,
উলটি ঘৰৰ ল’ৰা যোৱা ঘৰল’ই;
অশান্তি আঁতৰ কৰাঁ শক্তিৰে নিজৰ।
নহ’লে নোৱাৰা যদি ভাঙিব কন্দল,
নোৱাৰা সহিব আৰু ব্যৱস্থা মন্ত্ৰীৰ
তেনেহলে নিজকেই কৰাঁ নিৰ্ব্বাসিত;
তথাপি দেশত নিজে নলগাবা জুই,
নকৰিবা স্বৰ্ণপুৰী সমাধি ভস্মৰ।
শুনিবা নে কথা মোৰ? এৰিবা নে ৰোষ?
বদনে দুখেৰে কলে—“স্নেহৰ ভনীটি।
নাভাবিবা ভবা নাই ভূত-ভবিষ্যৎ।
দেশৰ কল্যাণ, নিজ জাতিৰ সুনাম
ৰক্ষাৰ নিমিত্তে নিজ স্বাৰ্থ পৰিহৰি,
কৰিলোঁ প্ৰয়োগ নীতি সম্ভব যিমান,
নোৱাৰিলোঁ কোনোমতে লভিব সুফল;
নোৱাৰিলোঁ উদ্ধাৰিব ৰাজত্ব ৰজাৰ।
হেৰুৱালো বহুজন গুনী-জ্ঞানী-মানী
বুদ্ধি-বিক্ৰমত শ্ৰেষ্ঠ অসম-সন্তান।
