এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৯৩
একাদশ সৰ্গ
দিবল’ই কুৱঁৰীক নকৰি পলম।
দুৱৰীয়ে পত্ৰ ল’ই পশি অভ্যন্তৰ,
ৰাণীৰ আদেশ আনি কৰালে প্ৰবেশ
অবিলম্বে বদনক কুৱঁৰী-টোলত।
থাকিল ৰূপহী ৰ’ই দুৱাৰ-মুখত।
দৰ্শনত স্বজনৰ দূৰ বিদেশত
ৰঙ্গিলীৰ অন্তৰত মিলিল উৎসৱ।
পাব আজি সমাচাৰ ভ্ৰাতা-ভগিনীৰ,
ৰজা-প্ৰজা, পিতৃ মাতৃ, বন্ধু-কুটুম্বৰ,
স্বৰ্গাদপি গৰীয়সী জনমভূমিৰ,
—শৈশৱ-স্মৃতিৰে-স’তে যাৰ চিন্তাধাৰ
অতকাল অন্ত মাথোঁ দীৰ্ঘ নিঃশ্বাসত৷
সুধিলে বিবিধ প্ৰশ্ন একে উশাহতে:—
“ভালে আছা? কেনে আছে ঘৰৰ সকলো?
পৰিল মনত নে কি ভনীয়েৰাল’ই?
পিতৃ-মাতৃ, ভাই-ভনী আছে নে কুশলে?
গুচিল নে অভিশাপ গৃহ-বিবাদৰ?
আছে নে শান্তিত প্ৰজা? কেনে স্বৰ্গদেৱ?
বহিঃশত্ৰু আক্ৰমণ নাই তো দেশত?”
বদনে উত্তৰ দিলে,—“কি কম ভনীটি!
শুনিলে নোপোৱা সুখ দুৰ্দ্দশা দেশৰ।
নাই আজি অসমত শান্তিৰ পোহৰ;
ৰজা-প্ৰজা ম্ৰিয়মাণ ঘোৰ অশান্তিত।
ৰাজমন্ত্ৰী পূৰ্ণানন্দে ৰাজদণ্ড ল’ই
