পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/৬৫

১২২১

মহাভাৰত।

গুৰুক প্ৰণাম কৰি পছে সব্যসাচী।
অস্ত্ৰশিক্ষা দেখাইতে উঠিলা বস্ত্ৰকাছি॥
কোদণ্ডক আকৰ্ষিয়া কৰিলা টঙ্কাৰ।
ব্ৰহ্মাণ্ড ফুটিল, যেন দেখি চমৎকাৰ

সৰ্ব্ববীৰ শিৰোমণি পাণ্ডুৰ কুমাৰ।
বিপৰীত অস্ত্ৰশিক্ষা দেখাইলা তেখন॥
শীঘ্ৰ হাতে টোণ হন্তে লৱে একবাণ।
দশগুণ হোৱে যেন কৰিতে সন্ধান॥

ধনুৰ্গু‌ণ আজুবিতে শতগুণ হয়।
সহস্ৰেক গুণ হুয়া গগণে চড়য়॥
লক্ষ্যত পৰিল হয় লক্ষ গুণ মান।
হেন মতে শীঘ্ৰে চলে অৰ্জ্জুনৰ বাণ॥

একবাৰে ধনু যেন কৰিছে মণ্ডল।
শীঘ্ৰ বেগে যাই চন্দ্ৰ বিশিথ পটল॥
সহস্ৰে সহস্ৰে শৰ অযুতে নিযুতে।
মহানদী বেগে যেন যাই আতি দ্ৰুতে॥

লোহাৰ বৰাহি এক থাপিছে গগণে।
কুমাৰৰ চাক যেন ফুৰে সৰ্ব্বক্ষণে॥
তাহাৰ সূত্ৰত অলক্ষিতে পাঞ্চ শৰ।
অলক্ষিতে প্ৰবেশাইলা পাৰ্থ ধনুৰ্দ্ধৰ॥

বলধৰ শৃঙ্গ এক বক্ৰ দুই ভাগ।
তাৰ ৰন্ধে শৰ প্ৰবেশাইলা মহাভাগ॥
অলক্ষিতে লক্ষ্য কাটি পেলাইলা মহীত।
দেখিয়া সকলে লোক ভৈলেক বিস্মিত॥

অগ্নিবাণে অগ্নি কৈলা মেঘবাণে পানী।
মেঘক উড়াইলা পাছে বায়ুবাণ হানি॥
পৰ্ব্ব‌তৰ বাণে বীৰ বায়ু উড়াইলা।
বজ্ৰবাণে সকল পৰ্ব্ব‌ত বিদাৰিলা॥