এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি
শ্ৰীনাথ দ্বিজ
—
মহাভাৰত।
( আদি পৰ্ব্ব )
এক দিন দ্ৰোণ অৰ্জ্জুনত নিগদতি।
অন্ধকাৰে অন্ন নভুঞ্জিবা মহামতি॥
কাতে নকহিবা বাপু আমাৰ ইকথা।
তোমাক সকলো অস্ত্ৰ শিখাইবো সৰ্ব্বথা॥
গুৰুৰ আজ্ঞাক শিৰে ধৰি ধনঞ্জয়।
অশ্বত্থামা সঙ্গে ভিনে শিখে অস্ত্ৰচয়॥
এক দিনা সব্যসাচী ভাত খাই ৰাতি।
প্ৰচণ্ড বতাহ লাগি নিমালেক বাতি॥
অন্ধকাৰে বীৰ ধনঞ্জয় ভাত খাই।
মুখক লাগিয়া মাত্ৰ তাৰ হাত যাই॥
সকলে অভ্যাস সাধ্য বুজিয়া তেখনে।
তন্ত্ৰ শস্ত্ৰ শিক্ষা কৰে ৰাতিতে আপোনে॥
ৰাত্ৰিতো শুনিয়া তান ধনুৰ টঙ্কাৰ।
মেঘৰ সম্বাদ যেন প্ৰচণ্ড হুঙ্কাৰ॥
অৰ্জ্জুনৰ যত্ন দেখি দ্ৰোণ তুষ্ট মন।
মহা স্নেহে আলিঙ্গিয়া বুলিলা বচন॥
সাধু সাধু ধনঞ্জয় ক্ষত্ৰিয় কুমাৰ।
বিদ্যাত এমত যত্ন দেখিলো তোমাৰ।
কৰিবো তোমাক অস্ত্ৰ শস্ত্ৰত পণ্ডিত॥
যেন তোৰ সম বীৰ নাহি পৃথিবীত॥
