পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/৪৫

১২০১

মহাভাৰত।

তথাপিতো যোগ্য নুহি মাৰিতে ব্ৰাহ্মণ।
ব্ৰাহ্মণৰ অৰ্থে পুত্ৰ পৌত্ৰ ৰাজ্য ভাৰ।
স্বধৰ্ম্মক ৰক্ষা কৰি সমস্ত নৃপতি।
ব্ৰাহ্মণক মাৰিবাক নভৈলেক মতি॥

পুত্ৰগণ সমে ইতো দ্ৰুপদ ৰাজাক।
আৰো আসা কাৰ্য্য নাই আক ৰাখিবাক।
হাৰ যেন স্বয়ম্বৰে ৰাজা সকলক।
নেদয় নৃপতিগণে এনয় লাজক॥

এহি বুলি ৰাজাগণে মহাক্ৰোধ কৰি।
দ্ৰুপদক মাৰো বুলি গৈল অস্ত্ৰধৰি॥
ধনুশৰ ধৰি কতো ৰাজা খেদি গৈলা।
খড়গ চৰ্ম্ম ধৰি কোৰাজা খঙ্গ ভৈল॥

পৰশু মুদ্গ‌ৰ ধৰি কতো মন ৰঙ্গে।
পৰিঘ পট্টিশ ধৰি কতো গৈল খঙ্গে॥
কতো ৰাজা গদা চোট কান্ধত পেলাই।
দ্ৰুপদক মাৰো বুলি লৱৰন্তে যাই॥

কতো ডেৱপাৰি যাই মাৰি বাৰু চাটি।
কতো বোলে দ্ৰুপদক শীঘ্ৰে পেলাওঁ কটি
এহি মতে ৰাজা গণে ধৰ মাৰ কৰি।
দ্ৰুপদক খেদি যাই অস্ত্ৰ শস্ত্ৰ ধৰি॥

পদে দেখন্ত একেলগে ৰাজা গণ।
ক্ৰোধ কৰি আসে যেন মত্তহস্তী গণ।
দ্ৰুপদে দেখিয়া পাছে কম্পয় ভয়ত।
শৰণ পশিল গৈয়া ব্ৰাহ্মণ গণত॥

ৰক্ষা কৰ বিপ্ৰগণ পশিলোঁ শৰণে।
মোক মাৰিবাক লাগি আসয় ৰাজনে।
পদৰ বাণী শুনি বীৰ ধনঞ্জয়।
দ্ৰুপদ নৃপতি তুমি নকৰিবা ভয়॥