পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/২৬২

১৪১৮

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

ধৰ্ম্মে অৰ্থে নাহি ইচ্ছা মন্দ দুৰ্য্যোধন।
নলৱে বৃদ্ধৰ বাক্য পৰম কোপন॥
নমায় নীতি শাস্ত্ৰ মূঢ় অভিমানী।
মিত্ৰ দ্ৰোহী পৰৰ মান্যক কৰে হানি।॥

আপুনাত কৰি বড় নমানে আনক।
ইন্দ্ৰিয়ৰ বশ দড় নাহি অসত্যক॥
সকলে ডৰাই নুসুমৰে উপকাৰ।
তাৰ পৰে আৰ কি আছয় দুৰাচাৰ॥

হেন দুৰ্য্যোধনক বুলিবা হিত বাণী।
অবশ্যে নলৈবে আক জানো চক্ৰপাণি॥
পৃথিবীৰ সৈন্যচয় আনিছে যন্তাই।
আপুনাকে বড় হেন মানে তাক পাই॥

একে কৰ্ণে সবাকে জিনিব হেন মন।
পাণ্ডবৰ সঙ্গে প্ৰীতি হৈব কি কাৰণ॥
ভীষ্ম দ্ৰোণ কৰ্ণ কৃপ দ্ৰোণৰ তনয়।
ইসবক নিতে অৰ্থ পূজে অতিশয়॥

শুনা সভাসদ লোক এড়া আলজাল।
গিলি আসিলেক অজগৰ কালি কাল।
বিষয়ৰ সুখ নীচ যোনিত মিলয়।
ইহাৰ কাৰণে কেনে আয়ু কৰা ব্যয়॥

নৰপতি চড়ামণি শিৱসিংহ নাম।
নামতে সে মনুষ্য বস্তুত দেব কাম॥
গৌৰ কলেবৰ সৰ্ব্বে অঙ্গে সুলক্ষণ।
দেৱ দ্বিজ ধৰ্ম্ম নীতি শাস্ত্ৰ পৰায়ণ॥

মহিষী অম্বিকা অম্বিকাৰ সহোদৰী।
ৰূপে গুণে পুত্ৰে ধৰ্ম্মে নাহি সৰিবৰি॥
শ্যাম কলেবৰ অঙ্গ কমল নয়নী।
গজগতি গামিনী কামিনী শিৰোমণি॥