পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/২৫৩

১৪০৯

মহাভাৰত উদ্যোগ পৰ্ব।

পৃথিবী জিনিব তযু তনয় দুৰ্জ্জয়।
স্বৰ্গমণ্ডলকো যাইবে আনে কীৰ্ত্তিচয়॥
কুৰু কুল সংহৰি লভিবা ৰাজ্যভাৰ।
ভ্ৰাতৃ সমে ক্ষত্ৰিয় কৰিবা বুন্দামাৰ॥

তিনি অশ্বমেধ যজ্ঞ কৰিব অন্তত।
সিতো বাক্য গহা মই নকৰো মনত॥
ধম্মক লাগিয়া হেৰা কৰো নমস্কাৰ।
সেহি ধৰ্ম্মৰুপী দেব দৈবকৗ কুমাৰ॥

ধৰ্ম্মেসে সকলে প্ৰজা কবন্ত বক্ষণ।
ধৰ্ম্ম হৈলে সত্য হৈব থাকা সিবচন॥
তুমি সবে সত্য কৰিবাহা নাৰায়ণ।
সকলৰে মূল হেতু ধৰ্ম আচৰণ॥

বিধবা ভৈলোহে অৰ্থ সব ভৈল নাশ।
বলৱন্ত বহুশত্ৰু সবে লৈল পাশ॥
নিপীড়য় মোক ইতো সব দুঃখ ৰোগে।
এহিবৰ দুঃখ ভুঞ্জো পুত্ৰৰ বিয়োগে॥

সৰ্ব্ববীৰ চুড়ামণি ধনঞ্জয় বীৰ।
পৰম ধাৰ্ম্মিক মতি ৰাজা যুধিষ্ঠিৰ॥
বৃকোদৰ পুত্ৰয় বঞ্চিয় দুই ভাই।
ইসবক নেদেখিয়া প্ৰাণ ফুটি যাই॥

জীবন্তে থাকিতো নাম নুশুনয় যাৰ।
হেনসে মনুষ্য ৰীতি শ্ৰাদ্ধ কৰে তাৰ॥
মোৰ পুত্ৰ সকলৰ নাহি দেখাদেখি।
শ্ৰাদ্ধ নকৰিয়া আছোঁ কালক উপেখি॥

মোৰো শ্ৰাদ্ধ নকৰয় তনয় সকলে।
মনে বোলে আমি দেখা পাইবো পুণ্যফলে॥
যিবা ৰণ পাইলো ফল নাহি অনুপম।
প্ৰেতকো নপাইলো শ্ৰাদ্ধ নাহি পিণ্ডদান॥