পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/২৫৪

১৪১০

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

কহিবা মাধৱ ধৰ্ম্ম নৃপতিৰ আগে।
যিহোক সিহোক ফল নিজ কৰ্ম্মভাগে।
তথাপিতো ধৰ্ম্ম নচাৰিবা কদাচিত।
তেবেসে কুশল হৈব কহিলো নিৰ্ণীত॥

পৰক আশ্ৰয় কৰি জীয়ে জিতো নাৰী।
ধিকাৰ চেকি তাইৰ জানিবা মুবৰি।
যিজনীৰ জীবিকা নিমিলে কৃপাময়।
তাইৰ কুযশ লোক সকলে কয়॥

ভীম ধনঞ্জয় তাগে কৈবা চক্ৰপাণি।
যিকাৰণে পুত্ৰজন্মা বয় ক্ষত্ৰিয়ানী।
নকৰিব হেলা সবে ভৈল তাৰ কাল।
যুদ্ধ কৰি অল্পতে খণ্ডোক দুঃখ জাল॥

হেয় কালতে যদি নকৰে সমৰ।
কুকীৰ্তি কহিবা সবে লোক নিৰন্ত।
আমিয়ো ছাড়িবো স্নেহ নাহিক সংশয়।
হেন জানি মোৰ বাক্য কৰোক নিশ্চয়॥

যুদ্ধ কালে ক্ষত্ৰিয়ৰ যাউক লাগে প্ৰাণ।
তথাপি যুদ্ধৰ অৰ্থে কৰিবা প্ৰয়াণ॥
হেন জানি ভীম ধনঞ্জয় দুই বীৰ।
সমৰ কৰিতে দুয়ো হৌক চিত্ত থিৰ॥

মাদ্ৰী পুত্ৰ দুইৰৰ আগে কৈবা দামোদৰ।
যদি ধৰ্ম্ম ধৰিয়া অছিয় ক্ষত্ৰিয়ৰ।
বিক্ৰম কৰিয়া ভোগ কৰোক অৰ্জ্জন।
অন্যথা জানিবা দুইৰো বিফল জীবন॥

বিক্ৰম কৰিয়া যিতো আৰ্জ্জে ভোগচয়।
সেহিস ক্ষত্ৰিয় মনে আনন্দ দিয়য়।
গৈয়া অৰ্জ্জুনৰ আগে কৈ বাৰম্বাৰ।
মনত কৰোক যাজ্ঞসেনীৰ নিকাৰ॥