পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/২০৩

১৩৫৯

মহাভাৰত—অশ্বমেধ পৰ্ব্ব।

শৰ বৃষ্টি কৰে সৰ্পগণ নৰ সেনা।
বধিল অসংখ্য সেনা তুলি বজ্ৰ ফণা॥
নাগে নৰে যুদ্ধ হৈল অদভুত প্ৰায়॥
দেৱাসুৰ গন্ধৰ্ব্বে আকাশে থাকি চাই॥

যক্ষ গন্ধৰ্ব্ব কিন্নৰ বিদ্যাধৰ।
কৌতুকে বিমানে থাকি চাহন্ত সমৰ॥
বিষদৃশে চাৱে নাগে মনুষ্যৰ দিকে।
বিষ শৰ বৰিষয় যুৰিয়া ধনুকে॥

বিষ জালে ভস্ম হৈয়া পৰে সেনাগণ।
ফুৰাৱে উৰাই শৰে দ্বাদশ যোজন॥
দন্ত ঘাৱে ডঙ্কি কতো কৰয় সংহাৰ।
বক্ৰবাহাৰ সেনা যত কৰয় চূৰমাৰ॥

লেঙ্গুৰেৰ বাৰিয়ে তাৰাৱে বজ্ৰঘাত।
ভস্ম ৰাশি কৰি সেনা সব কৈলা পাত॥
ধৃতৰাষ্ট্ৰ মন্ত্ৰিবৰ ধাইলা কোপ কৰি।
বব্ৰুবাহাৰ সৈন্য সব মাৰিয়া প্ৰহাৰি॥

নানা অস্ত্ৰ প্ৰহৰি মাৰয় গজ বাজী।
শুনহ পাপিষ্ঠ নৰ কোথা যাইবা আজি॥
শৰ ঘাৱে ৰক্ত নদী বহে খুৰসান।
বিষ জালে গাৱৰ মাংস হৱে খানখান॥

প্ৰচণ্ড অনলে যেন দহে তৃণ ৰাশি।
বিষ জালে সৈন্য পুৰি হৈল ভস্মৰাশি॥
বিষ অগ্নি কণা পৰি মাংস পৰে খসি।
পৰ্ব্বত উপৰে যেন জড় ৰাশি ৰাশি॥

পৰিল অনেক সেনা দেখি পাৰ্থ সুত।
সংগ্ৰামে প্ৰবেশ কৰে কুপিয়া বহুত॥
ধনুকে মণ্ডিয়া গুণ পুৰিল টঙ্কাৰ।
প্ৰলয়ৰ মেঘ যেন গৰ্জিলা অপাৰ॥