পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/২০২

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

পৰ্ব্বত সমান কাৰো ফণা ভয়ঙ্কৰ।
গৰল বৰিযে কেহো অৰ্জ্জুনী উপৰ॥
দুই চাৰি সত ফণা পাঞ্চ ছয় সাত।
ফুৰায়ে আগনি মুখে জ্বলে লাসবাত॥

বিষধৰী সৰ্প সব বৰিষয় বিষ।
সহস্ৰ ফণায়ে মণি সূৰ্য্যৰ সদৃশ॥
কুণ্ডল কৰ্ণত শোভা কৰয় শৰীৰে।
ধনু শৰ কাৰে চন্দ্ৰকান্তি মণি শিৰে॥

নানা ৰথে বিভূষিত অঙ্গৰ ভূষণ।
যেন স্বৰ্গ হন্তে নামি আইলা দেৱগণ॥
কিৰীটি কুণ্ডল মুণ্ডে জ্বলে অগ্নি হেন।
সুবৰ্ণৰ অলঙ্কাৰ দেখিতে শোভন॥

হাড় কঙ্কণ আৰ নপুৰ পিন্ধিয়া।
গিৰি সম ফণা সব আছয়ে গুণিয়া॥
ৰথ গজ বাজী আনি জিমুত বাহন।
ভয়ঙ্কৰ মূৰ্ত্তি ধৰি আইলা নাগগণ॥

তাক্ষয় পদাতি গজ বাজী বহুনাগ।
ৰথে সাজি আইলা নাগ বব্ৰুবাহাৰ আগ।
পঞ্চ যোজনৰ পথ ব্যাপিল ৰণ স্থান।
বিষ বৰিষয় অগ্নি সবৰ সমান॥

গগণ মণ্ডলে তবে বাজে সৰ্পফণা।
শূন্যৰ উপৰে বৰিষয় অগ্নি কণা॥
বিষ নদী বহি যাই গগণমণ্ডলে।
নৰে সৰ্পে যুদ্ধ হৈল ভৰি ৰসাতলে॥

প্ৰলয় সময়ে যেন জ্বলিল অগনি।
বিষ ধাৰা বৰিষয় সৰ্পৰ বাহিনী॥
মুদ্গৰ মূষল গদা কুঠাৰ কুলিস।
বচদন্ত অৰ্দ্ধচন্দ্ৰ বৰিষয়ে বিষ॥