পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১৬

১১৭০

১৬

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

যমুনাৰ জলে বন পবিত্ৰ পৰম।
সুৰতৰ যোগ্য সিতো কহিলো উত্তম।
জয়দেব নামে কবি পৰম পণ্ডিত।
ভণিলা কৃষ্ণৰ লীলা সাৰ ইতো গীত॥

যাক শুনি হবিৰ চৰণে স্মৃতি হয়।
কৰোক সবাৰে হিত গীত হেন নয়।
মনোহৰ বসন্ত কালত বন্ধাবন।
বৰ্ণাইলাহা যাত আছে কাম চিহ্নগণ॥

ললিত লবঙ্গ গীত ভৈল সমাপতি।
চন্দন চৰ্চিত গীত শুনিয়ে সম্প্ৰতি।
পুনৰপি ৰাধাক বুলিল। সখী বাণী।
দেখ গোপী সব সমে ক্ৰীড়ে চক্ৰপাণি॥

চন্দন চৰ্চ্চিত নীল শৰীৰে শোভয়।
পীত বস্ত্ৰ কণ্ঠে বনমালা অতিশয়॥
ক্ৰীড়া ক্ৰমে লৰে কৰ্ণে মকৰ কুণ্ডল।
তাৰ শোভা লাগি সুমণ্ডিত গণ্ডস্থল॥

ক্ৰীড়াত মগন গোপী সবৰ মাঝাত।
প্ৰকাশয় মন্দ হসি শোভয় মুখত।
কতো জনী পুষ্ট স্তন দিয়া কৃষ্ণ গাৱে।
অনুৰাগ মনে আলিঙ্গয় কামভাৱে॥

কৃষ্ণৰ গলত কতো গোপৰ সুন্দৰী।
উচ্চৰি পঞ্চম ৰাগ গাৱে ৰঙ্গ কৰি।
কাম ভাৱে কৃষ্ণে চলাৱন্ত চক্ষু দুই।
হেনয় মুখক দেখি কতো ভোল হুই॥

দূৰে থাকি কৃষ্ণ মুখ পদ্মক আকলি।
চিন্তিয়া থাকয় যেন চিত্ৰৰ পুতলি।
কৃষ্ণৰ কৰ্ণত মই কহিবে বিশ্বাস।
এহি চলে কতো জনী ঢাপে আসি পাশ॥