পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/৩৪

৮৫৩

চণ্ডী।

দিলা ক্ষীৰ সমুদ্ৰে নিৰ্ম্মল একহাৰ।
আৰু দিলা বস্ত্ৰচয় ক্ষয় নাহি যাৰ॥
দিলা চুৰামণি শিৰে পৰম উজ্জল।
হাতত বলয়া দিলা কৰ্ণত কুণ্ডল॥
অৰ্দ্ধচন্দ্ৰ দিলা শিৰে নূপুৰ পাৱত।
সুন্দৰ পঙ্কজ মালা দিলেক কণ্ঠত॥
সবে আঙ্গুলীত ৰত্নে খচিত আঙ্গুষ্টি।
বিশ্বকৰ্ম্মে পৰশু দিলেক মন তুষ্টি॥
আৰু দিলা বিশ্বকৰ্ম্মে নানা বস্ত্ৰ চয়।
দিলেক কবচ অস্ত্ৰে মন্ত্ৰে নেছেদয়॥
জলনিধি দিলা শিৰে মালা পঙ্কজৰ।
দিলা কমলৰ মালা হৃদয় উপৰ॥
সবে সৰ্ব্বদায়ে স্বালা তাৰাগন।
দিলা কমলাক হস্তে পৰম শোভন॥
নানাবিধ ৰত্নগণ দিল হীমগিৰি।
বাহন দিলেক এক নামত কেশৰী॥
ভৰিত নূপুৰ দিলা আতি মনোহৰ।
পানপাত্ৰ এক খানি দিলা ধনেশ্বৰ॥
সৰ্ব্ব নাগেশ্বৰ যাক বোলয় অনন্ত।
সপ্তদ্বিপা মহি যিতো ইঙ্গিতে ধৰন্ত॥
দিলা নাগ হাৰ এক পৰম সাদৰে।
অমূল্য মণিয়ে ৰত্ন সূৰ্য্য সম জ্বলে॥
আনো আৰো দেৱগণ আছে যত যত
তাসম্বেও আদৰিলা যাৰ যেহি মত॥
শক্তি অনুৰূপে সবে দিলা বস্ত্ৰগণ।
যাৰ যেন যুৰিলা দিলেক আভৰণ॥
মেধষ ঋষিয়ে বোলে শুনা নৰেশ্বৰ।
এমত সম্মান পায়া দেৱতাগণৰ॥
উচ্চহাস সমে কৈলা ঘোৰ সিংহনাদ।
প্ৰলয় কালত যেন মেঘৰ সম্বাদ॥