পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/৩৩

৮৫২

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

দেৱগণ তেজপুঞ্জে জগত গোসানী।
ভৈলা উতপন্ন শিৱ কল্যাণ কাৰিণী॥
তাঙ্ক দেখি মহিষে পীৰিত দেৱ ময়।
লভিলা আনন্দ বোলে দুখ ভৈলা ক্ষয়॥
আনন্দ লভিয়া পাচে দেৱ সকলৰ।
সাবহিতে তাঙ্ক স্তুতি কৰিলা বিস্তৰ॥
অনন্তৰে তাহাঙ্ক সকল দেৱগণে।
কৰিলেক অস্ত্ৰ দান মহাৰঙ্গ মনে॥
কতো অস্ত্ৰ দেই কতো দেৱে দেই বস্ত্ৰ।
কতো আভৰণ দেই কতো দেই বস্ত্ৰ॥
প্ৰথমে দিলেক শূল আতি তীক্ষ্ণতৰ।
নিজ শূল হন্তে কাঢ়ি দেৱ মহেশ্বৰ॥
তাত পাচে দিলা শৰ দেৱ নাৰায়ণ।
সুদৰ্শন চক্ৰ হন্তে কৰি উপোদন॥
বৰুণে দিলেক শঙ্খ আতি ভয়ানক।
যাৰ বাদ্যে প্ৰাণ হৰে দানৱ বৰ্গক॥
অগ্নিয়ে দিলেক শক্তি উল্কাসম জ্বলে।
বৃহত্তৰ ধনু পাছে দিলেক অনলে॥
শৰে পৰিপূৰ্ণ আৰো দিলা দুই টোন।
কদাচিতো ক্ষয় নোহে যেন শৰগণ॥
ঐৰাৱত হন্তে ঘণ্টা দিলা দেৱৰাজে।
শব্দে দৈত্যতেজ হৰে সংগ্ৰামৰ মাজে॥
কালদণ্ড হন্তে যমে দিলা দণ্ড এক।
তাত পাছে নাগপাশ বৰুণে দিলেক॥
অক্ষমালা দিলা পাছে ব্ৰহ্মা লোকেশ্বৰ।
দিলা কমণ্ডলু আৰ তাত অনন্তৰ॥
সমস্ত ৰোমৰ কুপে নিজ ৰশ্মি চই।
দিলন্ত আদিত্যে আতি প্ৰকাশ কৰই॥
অৰ্ধ চৰ্ম্ম দিলা কালে তাত অনন্তৰে।
চিকিমিকি কৰে আতি দেখিতে সুন্দৰে॥