পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/৩২৯

১১৪৮

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

সৰ্ব্বসাক্ষী স্বৰূপ নিৰিহনি নিৰ্ব্বিকাৰ।
যিতো নাৰায়ণ পৰমাত্মা সৰ্ব্ব সাৰ॥
সৰ্ব্বাধাৰ সৰ্ব্বৰূপ সৰ্ব্বজ্ঞ ঈশ্বৰ।
সবাৰে পালক সৰ্ব্ব হেতু দামোদৰ॥

ব্ৰহ্মা আদি দেৱে যাক আৰাধনা কৰে।
হেনয় বিষ্ণুক স্বামী পাইলা কাৰ বৰে॥
গোবিন্দৰ কেন মতে শ্ৰেষ্ঠ পত্নী ভৈল।
এহিতো সংশয় মনে উপস্থিত হৈল॥

ভঞ্জিয়ো সংশয় মোৰ সংশয় ভঞ্জনে।
সুধিবাক পাঞ্চে মোক অনুৰাগী মনে॥
এহি বাক্য নাৰদৰ নাৰায়ণে শুনি।
যথাৱতে কহিতে লাগিলা মহামুনি॥

পূৰ্ব্বত আছিলা দক্ষ সাবৰ্ণি নামক।
মনু হুয়া চিৰকাল পালিলা লোকক॥
ভক্তি কৰি যিতো মাধৱক তুষিলন্ত।
তাহান তনয় বিষ্ণু সাবৰ্ণি ভৈলন্ত॥

ইন্দ্ৰিয়ক যিনি মাধৱক ভজিলন্ত।
তাহান তনয় দেৱ সাবৰ্ণি ভৈলন্ত॥
ব্ৰত কৰি বিষ্ণু দেবতাক আৰাধিল।
তাহান তনয় ৰাজ সাবৰ্ণি জন্মিল॥

শঙ্কৰৰ মহাক্ৰোধ কাশ্যপে জানিলা।
সূৰ্য্য সমে বিধাতাত শৰণ মাগিলা॥
অনন্তৰে বৃষকেতু কৰে শূল ধৰি।
ব্ৰহ্মলোকে চলি গৈলা মহা কোপ কৰি॥

বিকাৰতে শঙ্কৰৰ বুজিয়া ভাৱক।
কাশ্যপ ভাস্কৰ সমে গৈলা বৈকুণ্ঠক॥
দুঃখে ভয়ে শুষ্ক কণ্ঠ তালু শুখাইল।
তিনিয়ো বিষ্ণুত গৈয়া শৰণ মাগিল॥