পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/২৭৭

১০৯৬

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

খাটে পাটে বহি থাক দিন দুই চাৰি।
হাস্য পৰিহাস্য কৰা লৈয়া ভাল নাৰী॥
কুমাৰ ভাগোক দেখিয়োক চক্ষুভৰি।
অবিলম্বে যাইবি বেটা যমৰ নগৰি॥

ৰাজ্য প্ৰতিপাল নকৰা ৰাজ ব্যৱহাৰ।
তইসে বিনাশ হেতু ভৈলিহি লঙ্কাৰ॥
সুবৰ্ণৰ লঙ্কা বিশ্বকৰ্ম্মৰ নিৰ্ম্মাণ।
দিন চাৰি ভোগ কৰা যাবে আছে প্ৰাণ॥

এতেক অঙ্গদে যেবে দিলেক উত্তৰ।
ক্ৰোধে লঙ্কেশ্বৰে বোলে বানৰক ধৰ॥
এগুটি বানৰ আবে আসিছিল এথা।
ৰাক্ষসে কৰিলে তাক পাঞ্চ অৱস্থা॥

লাঞ্জত অগ্নি দিয়া তাক পঠাইলো এড়িয়া।
বাহিৰ নগৰি খানি গৈলেক পুড়িয়া॥
অঙ্গদে বোলয় সিটো বায়ুৰ কুমাৰ।
কটকৰ বাজ কৈল ৰাম গদাধৰ॥

কি কাৰণে ৰাৱণক নানিলে বান্ধিয়া।
বাহিৰ কৰিয়া দিলা ডেঙ্গাৰ পিতিয়া॥
আমাৰ লগৰ হনুমান নাম তাৰ।
ততোধিক কৰি আছে এ পাঞ্চ হাজাৰ॥

আমি যুবৰাজ বালি ৰাজাৰ তনয়।
শ্ৰীৰামে পঠাইলা মোক দেখিয়া নিৰ্ভয়॥
ৰাৱণে বোলয় তোৰ বালি কিবা জানে।
কাহাৰ বিক্ৰম কহ মোৰ বিদ্যমানে॥

অঙ্গদে বুলিল তোৰ নাহি সুমৰণ।
কেমনে জানিবি তই ৰঘুৰ নন্দন॥
তোৰ ভগিনীৰ নাক কাটিলা যেখনে।
নিলাজ ৰাৱণ তই পাসৰিলি কেনে॥