এভু মোৰ বাক্য ধৰা, আপোনি নিস্তাৰ কৰা,
ভজা গৈয়া ৰামৰ চৰণে।
আপোনাৰ কন্ধে কবি, লৈয়া সীতা সুন্দৰা,
ৰামৰ ভাৰ্য্যাক সমৰ্পণে॥
সীতা যেবে নসম্পিবে, ৰাম আইলে কেনে হৈবে,
নাশিবো কনক লঙ্কাপুৰি।
শ্ৰীৰামৰ বাণে পাছে, প্ৰাণ হেৰুৱাইবা যেবে,
বিধবা কৰাইবি মন্দোদৰী॥
অঙ্গদৰ বাৰ দৰ্পে, কোপত ৰাৱণ জ্বলে,
পাত্ৰ মন্ত্ৰী সবে চাই আছে।
শুক সাৰণৰ মন্ত্ৰে, শৰ মাৰিবাৰ আশে,
লেচাড়ি ভণিলা কৃত্তিবাসে॥
পদ
কোথা ৰৈলা শ্ৰীৰামৰ অযোধ্যা নগৰি।
কোথা হৈলা তোহোৰ কনক লঙ্কাপুৰি॥
এত দূৰ হন্তে আসি বান্ধিলা সাগৰ।
হেন ৰাম সমে তোৰ বাদ পটন্তৰ॥
তোৰ মন্ত্ৰী নাই এবে বুঝাইবোঁহু মই।
ৰাম সঙ্গে বাদ কৰি আঁখি খাইলি তই॥
ব্ৰহ্মা বৰ পায়া তই ৰাৱণ অখণ্ড।
কাৰো পুত্ৰ মাৰা কাৰো স্ত্ৰীক কৰা দণ্ড॥
গৰু মানুষ্যক খাস তাৰো নাই মানা।
তোক ডৰে তপ ছাড়ে ঋষি মুনি জনা॥
ছলে বলে পৰৰ আনস ভাল নাৰী।
পৰিলি বাম হাতে কিসৰ চাতুৰী॥
দেবে দৈত্যে কেৱে নোহে শ্ৰীৰাম সমান।
ৰাম বাণে ৰুধিৰ খাইবেক ৰাৱণ॥
বংশ থাকিবাক লাগি নকৰিবি আশ।
আপুনি আপোন লঙ্কা কৰিলি বিনাশ॥
