পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/২৭০

১০৮৯

মাধৱ সুলোচনা।

উভয় দলৰ সৈন্য সব নিচুকিলা।
গীত নীত বাদ্য ভাণ্ড সবাকে ছাৰিলা॥
হাহাকাৰ শবদ উঠিলা সি বেলাত।
যেন ব্ৰজ পৰিলন্ত সবাৰ মাথাত॥

গুণকৰ ৰাজা আতি শোকত বিহ্বল।
মন্ত্ৰীগণ মাতি আনি পুছিলা বিকল॥
কৈক গৈলা সুলোচনা মোৰ প্ৰাণেশ্বৰী।
মোৰ গাৱে অগ্নি দিয়া কৈ গৈলা সুন্দৰী॥

শুনি মন্ত্ৰীগণে কহিবাক লৈলা কথা।
অদভুত মহাৰাজ দেখিলোহোঁ কথা॥
অনেক লোকৰ মাঝে আছিল দৰাই
মায়া কৰি তযু কন্যা গেলা কোন ঠাই॥

কতো বোলে লক্ষ্মী আসি তযু কন্যা ভৈলা।
কিব অপৰাধে তযু গৃহ হন্তে গৈলা॥
কোন জনে বোলে কন্যা মহাৰূপৱতী।
মায়া কৰি অন্তৰ্দ্ধান ভৈলা মহাসতী॥

অন্যে বোলে তযু কন্যা পৰম সুন্দৰী।
মোহ হুয়া ইন্দ্ৰে আসি নিয়া আছে হৰি॥
সৰ্ব্ব গাৱে যোনি ইন্দ্ৰ তাহাক নভজি।
ফিৰি আসিবেক কন্যা তযু ঘৰে আজি॥

কতো বোলে চন্দ্ৰ সম কন্যাৰ বদন।
দীৰ্ঘ বাহু মেলি ৰাহু নিলা তেতিক্ষণ॥
কতো কহে আন কন্যা স্ৰজিবাক প্ৰতি।
পৰম সুন্দৰী দেখি নিল প্ৰজাপতি॥

কন্যাৰ লোচন দুই যেহেন কমল।
মৃণাল সমান চাৰু বাহু যে যুগল॥
দেখি আতি গজগণে নিলা শুণ্ড মেলি।
ভুঞ্জিবাক লাগি নিলা কমলিনী বুলি॥