পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/২৬৪

১০৮৩

মাধৱ সুলোচনা৷

ব্যাস মুনি কহন্ত শুনিয়ো মুনিবৰ।
যেন কথা ভৈল পাছে আত অনন্তৰ॥
সুসেন ৰাজাৰ সঙ্গে আছে বীৰবৰ।
আতি দায়া কৰি তাক ৰাখিলা চাকৰ॥

এক দিন সেই দেশে বিঘিনি মিলিলা।
ভীমনাদ নামে এক গণ্ড প্ৰবেশিলা॥
পৰ্ব্বত আকাৰ তাক চাহন নযাই।
মাৰে প্ৰজা সব ধৰি শষ্য সব খাই॥

কাকো চেলেকন্ত কাকো খৰগে হানই।
চৰণে পিসয় কাকো লাঙ্গুলে মাৰই॥
মহানাদ কৰে হৃদয়ত লাগে ত্ৰাস।
আচোক মাৰিব তাক যাবো কোন পাশ॥

ভাগে প্ৰজাগণ কৈতো নাপাৱন্ত থিতি।
মিলিল প্ৰলয পলাৱন্ত চতুৰ্ভিতি॥
সবে গৈয়া নৃপতিত কৰিলা গোচৰ।
মহাৰাজা ৰাখিয়ো মিলিলা অথন্তৰ॥

গণ্ড এক আসি আছে নামে ভীমনাদ।
প্ৰজা সব মাৰে শষ্য কৰিলা উচ্ছাদ॥
শুনি ৰাজা মনত বিস্ময় পায়া বৰ।
চল বীৰবৰ বুলি পাঞ্চিলা সত্বৰ॥

শুনা বীৰবৰ শীঘ্ৰে গণ্ডক মাৰিয়োঁ।
আপদৰ হন্তে প্ৰজাগণ উদ্ধাৰিয়োঁ॥
ভাল বুলি বাৰবৰে ৰাজাক নমিলা।
হাতে শূল ধৰি মহাকোপে চলি গৈলা॥

দেখিলন্ত গণ্ড গোট শুতিয়া অছিয়।
পৰ্ব্বত আকাৰ তাক দেখি লাগে ভয়॥
পাছে বীৰবৰ হাতে শূল তুলি লৈলা।
গণ্ডক সম্বুধি আছে গৰ্জ্জিবাক লৈলা॥