পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/২৬৩

১০৮২

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

তিনিয়ো মৰিবে জানো মোহোৰ বিয়োগে।
মৰিবাক লাগি গঙ্গা সাগৰৰ যোগে॥
এতেকে চলিবোঁ মই সেই তীৰ্থ প্ৰতি।
বিষ্ণুকে ভজিয়া তৈতে কৰিবো ভকতি॥

হৰি তুষ্ট হৈলে পাইবো স্বামী মাধৱক।
অৱশ্যে দেখিবোঁ তৈতে তিনিয়ো জনক॥
এহি বুলি কন্যা ঘোটকত চৰি গৈলা।
দ্বিজবৰে সৰস পাঞ্চালী এহি কৈলা॥

গঙ্গা সাগৰৰ যোগে যিতো তীৰ্থ বৰ।
তাতে চন্দ্ৰবংশী এক আছে নৰেশ্বৰ॥
নামত সুসেন তাৰ নগৰে চলিলা।
পাছে সুলোচনা এহি মনত ভাবিলা॥

সহজে যুবতী তাতে বিবাহৰ শেষ।
ৰাজাৰ আগত কেনে কৰিবোঁ প্ৰবেশ॥
পাছে ইন্দ্ৰজালি মায়া কৰি তেতিক্ষণ।
সুন্দৰ পুৰুষ যেন দেখি সৰ্ব্বজন॥

সুধৰ্ম্মা সভাত যেন পশিলা জয়ন্ত।
হেন দেখি ৰাজা কথা তাত পুছিলন্ত॥
কৈৰ হন্তে আসি আছা তুমি কোন জন।
শুনি প্ৰণামিয়া পাছে বুলিলা বচন॥

ৰাজাৰ কুমাৰ মই নামে বীৰবৰ।
আসি আছোঁ মহাৰাজ তোমাৰ নগৰ॥
প্ৰবৰ্ত্তি থাকিবোঁ মই তোমাৰ দেশত।
সকল অশক্ত কৰ্ম্ম কৰিতে শকত॥

ৰাজা বোলে বীৰবৰ ৰহিয়ো এখন।
নাহিকে সংশয় তযু কৰিবোঁ পোষণ॥
ৰাজাৰ বচনে ৰহিলন্ত বীৰবৰ।
দ্বিজবৰ ৰচিলা পাঞ্চালী মনোহৰ॥