পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/১৩১

৯৫০

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

খিন মধ্যে দেহা হৰ ডম্বৰুৰ নই।
অৰুণ অধৰ দন্ত মুকুতা জলই॥
নয়ন কমল পাসি নাসিকা সুন্দৰ।
সুবলিত বাহু যুগ নিন্দে কৰি কৰ॥
চম্পাৰ পাকৰি দশ অঙ্গুলি উপৰে।
দশ নখ মণি যেন চন্দে শোভা কৰে॥
উৰু দুই দেখি ৰাম কদলি সমান।
নতুন যৌবন দেহা সোণা দশবাণ॥
দেখি কুমাৰীৰ মনে কৌতুক জন্মিল।
পাছে চাহাপৰি নাৰী হেন জিজ্ঞাসিল॥
বৰ দুখ পায়া আছে নৃপতি নন্দন।
নাদেখি মোহোক বড় কৰিছা ক্ৰন্দন॥
অসন্তোষে আতিশয় থিৰ নোহে চিত্ত।
এহি বুলি ভৈল কন্যা আগতে বিদিত॥
আচম্বিতে যুবৰাজে তাহাঙ্কো দেখিল।
হৰাইবাৰ ধন যেন হাততে মিলিল॥
দেখি কুমাৰীৰ মনে কৌতুক জন্মিলা।
পাছে চাহাপৰি নাৰী হেন জিজ্ঞাসিলা॥
মন্দ সুমধুৰ হাসে বোলে মুখ চাই।
মোৰ প্ৰাণ লৈয়া কেনে আসিলা পলাই॥
তোৰ শোক ঘাৱে বান্ধৈ বিয়াকুল আতি।
কত কষ্টে আসিলোহো মই কিবা দিন ৰাতি॥
এভো এতে বেলি কেনে অদেখে আছিলা৷
এহি বুলি হাতে ধৰি কোলাত বসাইলা॥
মুখে মুখ দিয়া আলিঙ্গিলা কতো বেলি।
যেন আকাশৰ চন্দ্ৰ পাইলা হাত মেলি॥
অনন্তৰে কুমাৰীত বিনয়ে কুমৰ।
এতমান দুখ শোক দিলা কিবা তৰ॥
বাপ মাৱ তেজিলো তেজিলো বন্ধু জন।
উচৰ্গিলো প্ৰাণ কৈলো বিদেশে গমন॥