পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/১৩০

৯৪৯

মৃগাৱতী চৰিত্ৰ।

কাঞ্চন মাধবী লতা শেৱালি নেৱালি।
শিৰীষ সেৱতী ৰঙ্গামালি দুৱামালি॥
কুন্দ ৰঙ্গ কাম ৰঙ্গ মন্দাৰ তগৰ।
ফুলি ফুলি আছে সবে পুষ্প নিৰন্তৰ॥
বিচাই আছয় দুগ্ধসম ফেন তুলী।
তাহাত উঠিলে দুখ হৰয় সমূলি॥
শাৰি শাৰি আছে সুবৰ্ণৰ জাৰি খুৰি।
আছয় কৰ্পুৰ ৰতনৰ বটা ভৰি॥
কস্তুৰী কুমকুম নানা অগৰু চন্দন।
শাৰি শাৰি দেখিলন্ত ৰাজাৰ নন্দন॥
কন্যাগণ আছয় পৰম ৰূপৱতী।
নাহি খতি খুন অঙ্গ সৱেয়ে নিন্দিতি॥
সবে দেৱতাৰ নাৰী ভুবন মোহিনী।
বহল জাঙ্গনি পিন পয়েধৰ ধৰি॥
কেহো গীত গাৱে কেহো যন্ত্ৰ বজাৱয়ি।
কেহো তাল বাৱে কেহো মৃদঙ্গ বজাই॥
কুমৰক দেখি সবে কৰিয়া আদৰ।
আগ বাঢ়ি আনি থৈলা খাটৰ ওপৰ॥
কেহো জনী বিচে শ্বেত চামৰৰ বাৱে।
কেহো জনী মৰ্দ্দন কৰয় হাতে পাৱে॥
কেহো কেহো গাৱে ঘসে সুগন্ধ চন্দন।
কেহো জনী কৰাৱয় তাম্বুল ভোজন॥
কেহো জনী হাতে লৈয়া নানা উপহাৰ।
যোগাৱে আগতে নিয়া কুমৰে খাইবাৰ॥
তিনি দিন যুবৰাজ আছ হেন ভাৱে।
চাহাপৰি কুমাৰী নাদেখে সেই ঠাৱে॥
পাছে চাহাপৰি তিনি ভন্য কৰি সঙ্গে।
কুমৰক চাহিতে আসিলা মন ৰঙ্গে॥
দেখিয়া আনন্দে, সবে কৌতুকে চাহন্ত।
পূৰ্ণিমাৰ চন্দ্ৰ সম মুখ প্ৰকাশন্ত॥