যাৰ নাম কীৰ্ত্তনত শ্ৰৱণত স্মৰণত,
পাপৰাশি সকলে দহয়।
শুদ্ধ সান্ত দেহ হুয়া নিৰূপাধি সুখ পায়া,
আনন্দতে মজিয়া থাকয়॥
হেনয় অনন্ত সান্ত জনাৰ্দ্দন লক্ষ্মীকান্ত,
বেদসবে যাৰ গুণ গায়।
নিৰঞ্জন সনাতন নিত্যানন্দ চিদানন্দ,
কৌটি বাৰ নমো কৃষ্ণ পায়॥
এহি বুলি গৌৰী নাথ নাৰদ মুনিক চায়া,
থাকিলন্ত মহাৰঙ্গ মনে।
সাত্বত তন্ত্ৰৰ জানা নৱম পটল এহি,
সমাপতি হৰিক স্মৰণে॥
শুনিয়োক সভাসদ ইতো কৃষ্ণ কথা পদ,
হেলা নকৰিবা আক জানি।
আপোন সদয় গুণে হুয়া আতি তুষ্ট মন,
নেৰিবাহা ৰাম কৃষ্ণ বাণী॥
মোৰ নধৰিবা দোষ নকৰিবা অসন্তোষ,
মই পুনু আতি অল্প জন।
হৃদয়ত থাকি কৃষ্ণে যিমতে দিলন্ত শিক্ষা,
তেনমতে কৈলো নিৰূপণ॥
বঢ়া টুটা যত দোষ যিবা অৰ্থ নপাইলোহো,
তাক কৃষ্ণে ক্ষমা কৰন্তোক।
মই সে অনাথ তেহোঁ অনাথৰ নাথ প্ৰভু,
মোক কৃপা দৃষ্টি চাহান্তোক॥
দোলড়ী।
নমো নমো কৃষ্ণ ইষ্টদেৱ মোৰ,
পতিত পাবন হৰি।
দীন দয়াশীল ভকত বৎসল
দুঃখিতৰ দুঃখ হাৰী॥
