পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p2.djvu/৪৭

৪৬৬

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

মই মহা বিষয়ী ভক্তিৰ নহো পাত্ৰ।
কেবলে জানিবা নাম কৰি আছো মাত্ৰ।
মোৰ মুখে নচাৰোক ৰাম কৃষ্ণ নাম।
ভাগৱত মিশ্ৰ কহে বোলা ৰাম ৰাম॥
  ——
নাৰদ বদতি প্ৰভু শুনা মৃত্যুঞ্জয়।
কৰিলো তোমাৰ মুখে সকলো নিৰ্ণয়॥
সাত্বত তন্ত্ৰত মোক কহিলা উত্তম।
এক খানি সংশয় মিলিছে মনোৰম॥

বেদৰ বিহিত হিংসা যজ্ঞত কৰিলে।
কিচো বধ নাহি হেন বেদবাদী বোলে॥
হিংসাক নিষেধ তুমি কৰিলা ইহাত।
শ্ৰুতি স্মৃতি কেনে ৰহে কহিয়ো আমাত।

শিৱ নিগদতি মুনি! শুনিয়ো নিশ্চয়।
প্ৰবৃত্তি নৃবৃত্তি কৰ্ম্ম দুই বিধ হয়॥
প্ৰবৃত্তি কৰ্ম্মত স্বৰ্গলোক চলি যায়।
পুণ্য শেষে পৃথিবীত উপজে দুনাই॥

প্ৰবৃত্তি নিষ্ঠক চয় প্ৰকাৰ নিয়মে।
অনুজ্ঞাসে মাত্ৰ বেদে দিয়াছে সংযমে॥
হিংসা পুনো কদাপি বেদৰ মত নুই।
যদি শুনা ৰাগান্ধক অনুজ্ঞাসে হুই॥

অহিংসা পৰম ধৰ্ম্ম বেদৰ বচন।
বেদৰ নিবৃত্তি অৰ্থ জানিবা শোভন॥
শুনা সভাসদ! 'কৃষ্ণ কথা মনোহৰ।
পৰম সৰ্ব্বস্ব ইতো ভকত জনৰ॥

তন্ত্ৰ বুলি আক নকৰিবা অৱহেলা।
ভকতি সুখৰ জানা আছে আত মেলা॥
কৃপায়ে কহিলা যাক দয়ালু শঙ্কৰ।
শুনিলন্ত সাদৰে নাৰদ মুনিবৰ॥