ধৰিবাক মনে যেন ৰাক্ষসে খেদয়।
বৃকোদৰে বোলে মোৰ মৰণ মিলয়॥ ১১৭
হা হৰি কোনে মোক কৰিবে উদ্ধাৰ।
গদাঘাতে ইহাৰ ছিঙ্গিবে পাৰো মূৰ।৷
নজানো বিধাতা কত দুখক লিখিলা।
ধৰিবাক লাগি তেৱে চমক লাগিলা॥ ১১৮
একগোট স্তম্ভে যায় আজোৰ মাৰিলা।
বজ্ৰসম স্তম্ভ তেৱে খসিয়া পৰিল॥
তাক ধৰি তুলি কোব দিলা যেবে বেগে।
বৰ ক্ৰোধে কোবেক মাৰিলা সেহি ছেগে॥ ১১৯
বজ্ৰৰ উপৰে হেন বজ্ৰক হানিলা।
তাহাৰ কোবত তাৰ লোম নলৰিলা॥
বৃকোদৰক হৰৰ শৰণ লবলৈ হেমাৰ অনুৰোধ
বৈশস্পায়ন বদতি শুনা জন্মেজয়।
ৰেণু ৰেণু দেখি তাত অৰ্জুন আছয়॥ ১২০
হেমা বোলে প্ৰভু তুমি বাক্য ধৰা মোৰ।
একান্তে শৰণ লোৱা চৰণে হৰৰ॥
কৃপালু দেৱতা তেহো ভকতৰ বশ্য ৷
ভকতৰ বাক্যে তুষ্ট হৈবন্ত অৱশ্য॥ ১২১
বলে পৰাক্ৰমী অস্ত্ৰ-শস্ত্ৰ লাগে যত।
প্ৰাৰ্থিলে মাত্ৰকে প্ৰভু দিবন্ত সমস্ত॥
অস্ত্ৰ-শস্ত্ৰ নাই তাতে ৰাক্ষস দুৰ্বাৰ।
মহা পৰাক্ৰমী সিটো বীৰ মধ্যে সাৰ॥ ১২২
অৰ্জুনে বোলন্ত কথা কহিলাহা ভাল ৷
আমাৰ বিহনে যেন দাদা পাৱে কাল॥
