পৃষ্ঠা:অনুচ্চ আৰ্তি.pdf/২৬

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

বুৰঞ্জীপাঠ

হিৰোশ্বিমাৰ আকাশত যেতিয়া বগা ঈগলটোৱে
তাৰ কুৎসিৎ বিশাল পাখি মেলি আকাশ ছানি ধৰিছিল
কেচুৱাবোৰে তেজবমি কৰিছিল
শ্বাসৰুদ্ধ মানুহবোৰৰ চকু বিস্ফোৰিত হৈছিল
তেতিয়া পাৰত কাপোৰ খুলি থৈ মোৰ আয়ে
সখীহঁতৰ সৈতে কলঙৰ ফটিক পানীত সাঁতুৰি আছিল।

জালিৱানৱালা বাগিছাত যেতিয়া লোৰ চুঙাৰে জুই ওলাই
ভমককৈ ফুলি উঠা ৰঙা গোলাপক নিমিষতে ক’লা কৰিছিল
মেলা চাবলৈ অহা কণমানি ল'ৰাটো হেৰাই গৈছিল
মোৰ ককাদেউতাই তেতিয়া মৃত সন্তানটো পুতি থৈ আহি
কোৰৰ নাল সলায় জুপুকামাৰি বহি আছিল
তেতিয়া আইতাৰ দুচকুৰে আহিছিল বৈ দুখৰ দুখন নৈ।

ফুলগুৰিত যেতিয়া ক’লা ধুতুৰাৰ ফুল ফুলিছিল
ধেৱাৰ ধোঁৱাই কুণ্ডলী পকাই আকাশ আলিঙ্গন কৰিছিল
ৰ’দেপোৰা মানুহবোৰ অঙঠাৰ দৰে জ্বলিছিল
শিলবোৰে খঙত কঁপি কঁপি মেল পাতিছিল
তেতিয়া কমাৰশালত মোৰ ককাৰ ককাকে লোহা খুন্দি
তীখাৰ তৰোৱাল, কাঁড় আৰু বৰ্শাৰ পাগ চাকিছিল।

মই যেতিয়া পাঠশালাৰ ছাত্ৰহৈ আছিলো
আট্‌লান্টিকৰ বুকুত তেতিয়া নিৰ্মিত হৈছিল এক সোণালী সৌধ্‌
কুঁহিয়াৰ আৰু ধপাতৰ পথাৰবোৰ উজলি উঠিছিল তাত।

হোৱাংহোৰ হালধীয়া কিম্বা নীল নৈৰ নীলা
কিম্বা মিচিচিপিৰ কপহুৱা দুখৰ সুঁতি এটি
এতিয়াও আছে বৈ খলকনি তুলি মোৰ
বুকুৰ কোঠাই কোঠাই লুইতৰ পানী হৈ।

২৬ / অনুচ্চ আৰ্তি